  Լավրովի այցը Բաքու մտահոգության առի՞թ է Հայաստանի համարՊետք է խոստովանել, որ Բաքուն կարողանում է ներկայանալ շահավետ դիրքերից Հունիսի 17-18-ին ՌԴ ԱԳՆ ղեկավար Սերգեյ Լավրովը կայցելի Բաքու: Այցն ինքնին տեղավորվում է ԱՊՀ երկրների միջև համագործակցության շրջանակում և բխում է տարածաշրջանում ու աշխարհում ստեղծված իրավիճակից: Ըստ ՌԴ ԱԳՆ պաշտոնական ներկայացուցիչ Ալեքսանդր Լուկաշևիչի, սա ՌԴ ու Ադրբեջանի ԱԳՆ ղեկավարների արդեն չորրորդ հանդիպումն է ընթացիկ տարում:  9 հունիսի 2014PanARMENIAN.Net - Այնուհետև կայացած ճեպազրույցումԼուկաշևիչը հայտարարել է. «Ադրբեջանը ՌԴ ռազմավարական գործընկերն է Անդրկովկասում: 2013-ին երկկողմ ապրանքաշրջանառության ծավալը կազմել է մոտ 3,5 մլրդ դոլար և աճել 4 տոկոսով 2012-ի համեմատ: Ռուսաստանի արտահանումը կազմել է 2,9 մլրդ դոլար (աճը 2,2 տոկոս), ներկրումը՝ 0,64 մլրդ դոլար (աճը՝ 13,1 տոկոս): Ադրբեջանի հետ արտաքին առևտրային գործունեություն է ծավալում մոտ 500 ընկերություն ՌԴ 71 սուբյեկտից: Այժմ նախապատրաստվում է Տնտեսական գործակցության միջկառավարական հանձնաժողովի հերթական՝ XVI նիստը: Գործակցության կարևոր բաղադրիչներից է ՌԴ սուբյեկտների գործակցությունն Ադրբեջանի հետ: Դիտարկում ենք միջտարածաշրջանային կապերը մեր երկրների միջև ինտեգրացիոն գործընթացների ամրապնդման համատեքստում: ՌԴ-ն մեծ հույսեր է կապում Ռուս-ադրբեջանական V միջտարածաշրջանային համաժողովի հետ, որը տեղի կունենա հունիսի 23-24-ը Գաբալայում»: ՌԴ ԱԳՆ այս հայտարարությունից հետո Հայաստանում դժգոհության ալիք բարձրացավ. եթե Ադրբեջանը Ռուսաստանի ռազմավարական գործընկերն է, ապա Հայաստանն ո՞վ է: Միանգամից հիշվեց 1 մլրդ դոլարի զենքի վաճառքն Ադրբեջանին Մոսկվայի կողմից, և Երևանում ՌԴ դեսպանի, մեղմ ասած, ոչ այնքան կոռեկտ հայտարարությունը, թե սա «ուղղակի բիզնես է», և այն, որ Պուտինը կարող էր կշտամբել Նազարբաևին Աստանայի գագաթաժողովում, երբ վերջինս խոսում էր Լեռնային Ղարաբաղի մասին ԵՏՄ-ին անդամակցության համատեքստում… Եթե հանգիստ ընկալենք այս ամենը, ապա արտառոց ոչ մի բան տեղի չի ունեցել. Ադրբեջանին ով ասես զենք է վաճառում և ինչու Ռուսաստանը դա չպետք է անի, անհասկանալի է: Դեսպան Իվան Վոլինկինի հայտարարությունը նույնպես Հարավային Կովկասում ՌԴ քաղաքականության շրջանակում է: Յուրաքանչյուր երկիր իր շահերն ունի և եթե Երևանը չի կարողանում որոշ հարցերում պնդել իրենը (ինչը, ճիշտն ասած, վիճահարույց է), ապա դա Երևանի մեղքն է, ոչ թե Ռուսաստանի: Հայ քաղաքական գործիչներն ու քաղաքագետները չեն ցանկանում հրապարակավ հայտարարել, որ ոչ ոք պարտավոր չէ իր արարքները համադրել Հայաստանի շահերի հետ: ԱՄՆ-ն, օրինակ, Թուրքիայի դաշնակիցն է, սակայն, այնուամենայնիվ, ուժերի ներածին չափով առաջ է տանում անկախ Քրդստանի ստեղծման գաղափարը, էլ չասած Հայոց ցեղասպանության ճանաչման մասին բանաձևերը: Թուրքիան, քաղաքական գործիչների ելույթներից բացի, ԱԳՆ մակարդակով, օգտագործում է նաև ԱՄՆ-ում թուրք-ադրբեջանական լոբբիի հնարավորությունները սեփական շահերն առաջ տանելու համար: Սակայն, Հայաստանը, բավարար հիմքեր չունենալով, հայտարարում է, որ «Ռուսաստանը պետք է որոշակիացնի, թե ով է իր ռազմավարական գործընկերը Հարավային Կովկասում»: Ըստ ՀՅԴ «Հայ Դատի» գրասենյակի քաղաքական հարցերի ղեկավար Կիրո Մանոյանի, Լուկաշևիչի վերջին հայտարարությունը և նախկինները մտահոգում են Երևանին, քանի որ պետք է ինչ-որ տրամաբանություն լինի, թե ինչպես կարելի է նույն մոտեցումն ունենալ Հայաստանի ու Ադրբեջանի դեպքում: Հայտարարությունն առավել քան տարօրինակ է՝ ինչու չունենալ միանման մոտեցում, եթե այսօրվա աշխարհաքաղաքական իրողությունն այդպիսին է: Ինչպես արդեն ասվել է, Հայաստանը ոչ մի առավելություն չունի Ռուսաստանի համար Ադրբեջանի, կամ ՌԴ այլ գործընկերների համեմատ: Կրեմլը, ինչպես և Սպիտակ տունն ու Բրյուսելը, իրենց քայլերն անում են բացառապես ելնելով սեփական շահերից: Եվ միշտ է այդպես լինելու: Միակ բանը, ինչ պետք է անի Երևանը, աշխատի ներկայանալ որպես լուրջ տարածաշրջանային խաղացող: Այն ժամանակ գուցե ուղղվածությունը և փոխվի, բայց ոչ ավելի շուտ: Ճիշտ է, չի կարելի ասել, թե Ադրբեջանն ինչ-որ մեծ նշանակություն ունի տարածաշրջանային առումով. ածխաջրածինների ուռճացված պաշարներ, բռնատիրական ռեժիմ, այլախոհության ճնշում, այս ամենը լավագույնս չի ներկայացնում Բաքվին միջազգային ասպարեզում: Սակայն դեռևս Արևմուտքը, չգիտես ինչու, ի դեմս Բաքվի է այլընտրանք տեսնում «Գազպրոմին» և դա շատ վատ է առաջին հերթին Արևմուտքի համար: Պետք է խոստովանել, որ Բաքուն կարողանում է շահավետ դիրքերից ներկայանալ: Հայտնի չէ, թե որքան դա կտևի, որովհետև չի կարելի անվերջ շահարկել «նավթի ու գազի անհամար պաշարների» թեզը, առավել ևս, որ գազի պաշարներով ու արդյունահանմամբ, Ադրբեջանն աշխարհում 33-րդն է, իսկ նավթի՝ 22-րդը, և դա նվազման միտում ունի: Հազիվ թե Սերգեյ Լավրովի, իսկ հետո էլ Դմիտրի Ռոգոզինի, այցը ինչ-որ նոր բան տա. գուցե միայն բանակցությունների ետնաբեմում քննարկվի ԵՏՄ-ին Ադրբեջանի անդամակցության գաղափարը, սակայն, հավանաբար, պայմանավորվել չի ստացվի, նույնիսկ Նազարբաևի միջնորդությամբ: Բայց ամեն ինչ շատ ավելի պարզ կարող է լինել՝ Ռուսաստանն աշխատում է զերծ պահել Ադրբեջանին դեպի Արևմուտք շրջադարձից… Կարինե Տեր-Սահակյան / PanARMENIAN.Net  Ամենաընթերցվողը բաժնում Հայեր և Հայաստան Դադիվանքի նոր աղոթողների անցյալը Ռուբինյանը և Քըլըչը բանակցել են 3.5 ժամ Ծրագրում են հայերին ահաբեկիչ ներկայացնել    Ուշադրության կենտրոնում Բաժնի այլ նյութերըԱդրբեջանի անզուսպ ոգևորությունը  «Հայաստանը և Իրանը Ադրբեջանի տարածք են»Էլ չենք տեսնի Արցախում Պատմամշակութային վայրեր, որոնք անցնում են Ադրբեջանի հսկողության տակԸնթերցասերները՝ հանուն Ղարաբաղի Ինչպես են Մոսկվայի հայերը վաճառում իրենց գրքերը՝ օգնելու արցախցիներին |  Այլ հոդվածներ Վերջին լուրեր ftNFT ֆիջիթալ սփեյսում քննարկվել է AKNEYE-ի հետ գործակցությունը և մտավոր սեփականության իրավունքը Ետալեանը ներկաներին պատմել է AKNEYE-ի հետ գործակցության սեփական փորձի մասինԼավրով․ ՀՀ-ն դեռ ինքը չի կարող որոշել ՀԱՊԿ պատասխանատվության գոտին իր տարածքում Նա ասել է, որ պետք է «նշել Հայաստանի սահմանները, ավարտել սահմանազատումը»Հանձնաժողովները քարտեզի վրա վերարտադրել են գյուղերի միջև ԽՍՀՄ ժամանակներում եղած սահմանները Նշվում է, որ Ադրբեջանի սահմանապահներն ավելի են մոտենալու Կիրանցին և Ոսկեպարին, «բայց նրանց բաժանելու է սահմանազատված պետական սահման» |
