Բռնցքամարտն ինձ օգնել է, որ ավելի նպատակասլաց դառնամ

Քանի որ Բաքվում էր առաջնությունը, դա մեծապես դժվարացնում էր հայ մարզիկների խնդիրը: Իմ առաջնային նպատակն էր Օլիմպիական խաղերի ուղեգիր նվաճել և պատվով ներկայացնել մեր երկիրը: Առանձնապես չեմ տրամադրվել, իմ առջև կոնկրետ առաջադրանք եմ դրել և ուրախ եմ, որ կարողացել եմ այն իրագործել:

Աշխարհի առաջնության 4 մենամարտերում ես կարողացա մրցակիցներիս հաղթել մեծ առավելությամբ: 3-րդ հաղթանակը ինձ հնարավորություն տվեց ձեռք բերել ուղեգիր: Ես կարող էի մեդալ նվաճել, սակայն կազմակերպիչները չէին կարող թույլ տալ, որ Բաքվում բարձրանա Հայաստանի դրոշը: Նաև լարվածություն կար իմ գործողություններում, որովհետև մեր հավաքականն անընդհատ գտնվում էր անվտանգության աշխատակիցների հսկողության տակ, դա էլ իր հերթին լրացուցիչ դժվարություններ էր ստեղծում:

Բոլոր տղաներն էլ պատրաստ էին վարկանիշներ ձեռք բերել, սակայն ռինգում ամեն ինչ չէ, որ ստացվեց: Եղել են մենամարտեր, երբ մրցավարների կողմնակալության պատճառով են զիջել, բայց ես կփորձեմ իմ ընկերների տեղն էլ լավ հանդես գալ ու մեդալ նվաճել: Իհարկե, կցանկանայի միայնակ չմեկնել Լոնդոն, բայց այսպես է ստացվել:

Նախապատրաստական փուլը լավ է ընթացել, մասնակցել եմ 2 միջազգային մրցաշարերի Բելառուսում և Ֆինլյանդիայում և դարձել եմ հաղթող: Ծաղկաձորում անցկացրել եմ ֆիզիկական պատրաստականության ուսումնամարզական հավաք, հուլիսի 6-ից էլ մարզումներ կանցկացնեմ Բելառուսում` 5 հավաքականների հետ համատեղ: Իսկ Լոնդոն կմեկնեմ հուլիսի 24-ին:

Լավ կլիներ, որ ներկա լինեմ բացմանը, բայց եթե այն բաց թողնեմ, կարծում եմ ոչինչ էլ չի լինի: Կարևորն այն է, որ լավ պատրաստվեմ և մենամարտեմ: Հնարավոր է, որ վիճակահանությամբ արդեն հուլիսի 28-ին մարտ ունենամ, իսկ բացմանը այդ դեպքում դժվար թե մասնակցեմ: Ցավոք, Պեկինի խաղերի բացման արարողությանն էլ ներկա չեմ եղել, այդ ժամանակ էլ ելույթս բացման հաջորդ օրն էր:

Այդ խաղերն առաջինն էին ինձ համար: Այնտեղ չկարողացա հաջող ելույթ ունենալ վնասվածքի պատճառով: Երկրորդ մարտի ժամանակ ստիպված եղա լքել պայքարը, քանի որ մրցավարը դադարեցրեց մարտը: Օլիմպիադայի փորձը շատ է օգնել ինձ նաև բազմաթիվ այլ մրցաշարերում: Օլիմպիական խաղերը իմ կարծիքով տարբերվում են մնացած բոլոր մրցաշարերից, որովհետև այնտեղ լարվածությունը շատ մեծ է: Բայց Լոնդոնում ես հանդես եմ գալու երկրորդ անգամ և չպետք է սխալներ թույլ տամ ու վրիպումներ անեմ, իմ առաջնային նպատակը որևէ գույնի մեդալ նվաճելն է:

Քեռիս ևս բռնցքամարտիկ է եղել և նա է ինձ տարել բռնցքամարտի դահլիճ: Առաջին քայլերս կատարել եմ Պավել Արսենյանի գլխավորությամբ և մինչև հիմա էլ նրա մոտ եմ մարզվում: 16 տարեկանից եմ սկսել ստաբիլ մարզվել, մինչ այդ լրջորեն չէի պարապում:

Յուրաքանչյուր մարզիկի երազանքն է դառնալ Օլիմպիական չեմպիոն: Ես ամեն ինչ կանեմ, որ Օլիմպիադայից մեդալով վերադառնամ: 2008 թվականին աշխարհի գավաթակիր եմ դարձել, 2009-ին` աշխարհի փոխչեմպիոն, 2011-ին`Եվրոպայի առաջնության երկրորդ մրցանակակիր, բայց դեռ Օլիմպիական մեդալի համը չեմ զգացել, փորձելու եմ այդ երազանքս իրականացնել:

Բռնցքամարտը իսկական տղամարդու մարզաձև է, գուցե դա է պատճառը, որ մարդիկ այն նայում են: Այն նաև պայքարելու և չհանձնվելու խորհուրդ ունի: Բռնցքամարտն ինձ օգնել է, որ տարիների ընթացքում ավելի նպատակասլաց դառնամ: Շատ-շատ անգամներ եմ վնասվածքներ ստացել, այդ թվում և բարդ վնասվածքներ, բայց չեմ հուսահատվել և կարողացել եմ իմ առջև դրված առաջադրանքը պատվով կատարել:

Այդպիսի երկու մարտ կարող եմ նշել: 2008 թվականին աշխարհի գավաթի խաղարկության առաջին մարտում հանդիպեցի Օլիմպիական բրոնզե մեդալակրի հետ և շատ վստահ հաղթանակ տարա: 2-րդը կրկին նույն մրցաշարում էր, մրցակիցս աշխարհի չեմպիոն էր, նրա նկատմամբ առավելության հասա ընդամենը մեկ միավորի տարբերությամբ, շատ անմոռանալի մարտ էր:

Մինչև ռինգ մտնելը բոլորի մոտ էլ մեծ անհանգստություն և հոգեբանական լարվածություն է լինում, բայց հենց ոտքդ դնում ես ռինգին, միանգամից ամեն ինչ չքանում է, չես էլ հասկանում, թե ինչպես ես տրամադրվում: Բոլոր մարզիկների մոտ է այդպես մինչև գորգ մտնելը, մինչև ծանրաձողը բարձրացնելը, բայց պրոֆեսիոնալ մարզիկը գիտի, ինչպես հաղթահարել բոլոր տեսակի հուզումները:

Հայաստանում անցկացվող մարտերի ժամանակ հայ բռնցքամարտիկների հետ մենամարտելիս չեմ կարողանում հարվածել: Ուղղակի ձեռքս չի բարձրանում նրանց վրա: Դա շատ է խանգարում:

Շատ եմ սիրում ձախ կողային հարվածները:

2007 թվականը, այդ տարվա աշխարհի առաջնությունում, որը կայացել է Չիկագոյում, ես 3-րդ մենամարտում պարտվել եմ մեկ միավորի տարբերությամբ, այն ինձ հնարավորություն կտար Օլիմպիական ուղեգիր ձեռք բերել: Բայց սխալս ուղղեցի Իտալիայում կայացած վարկանշային մրցաշարում ու մեկնեցի Պեկին:

2008 թվականին Օլիմպիական խաղերի ուղեգիր նվաճելուց հետո վերադարձա Հայաստան և ամուսնացա: Հիմա 3,5 տարեկան աղջիկ ունեմ Մարիամ անունով: Չնայած շատ փոքր է, բայց արդեն բռնցքամարտից ինչ-որ բաներ հասկանում է, մրցաշարերի ժամանակ, երբ խոսում է հեռախոսով, միշտ ասում է, որ մեդալով վերադառնամ: Ես էլ փորձում եմ այնպես անել, որ ուրախացնեմ նրան:

Բռնցքամարտիկները պետք է ամբողջությամբ նվիրվեն իրենց գործին, լսեն մարզչի խորհուրդները, ջանք ու եռանդ չխնայեն արդյունքի հասնելու համար:

Վլադիմիր Ենգիբարյանն ու Իսրայել Հակոբկոխյանը: Նրանցից տեխնիկա-տակտիկական շատ հնարքներ եմ սովորել: Ենգիբարյանը համարյա հարվածներ բաց չէր թողնում, միշտ շատ լավ պատրաստված էր դուրս գալիս ռինգ ու ակնհայտ առավելություն ուներ մրցակիցների նկատմամբ:

Շատ եմ հավանել Արտյոմ Սիմոնյանի և Արթուր Գևորգյանի բռնցքամարտը:

Սկզբում չէի պատկերացնում, բայց երբ 2001 թվականին դարձա Հայաստանի չեմպիոն, սկսեցի հաղթանակներ արձանագրել ու ասացի, ինչու ես էլ չեմ կարող լինել բարձրակարգ մարզիկ: Ու Աստծո կամոք սկսեցի հավատալ ուժերիս ու հաջողություններ ունենալ: 2011-2012 թթ Հայաստանի բացարձակ չեմպիոն եմ, ու դա խոսում է իմ պատրաստվածության մասին: Ես ցանկացած մեդալի համար միշտ համառ պայքար եմ ծավալել: