Սպորտը մարդուն կոփում է ինչպես ֆիզիկապես, այնպես էլ հոգեպես

Ես երկու անգամ Եվրոպայի թիմային առաջնության չեմպիոն եմ դարձել, միջազգային մրցաշարերի հաղթող եմ ու մրցանակակիր: Հեռացատկով սկսել եմ մարզվել 10 տարեկանից: Մինչ այդ ես պարապում էի գիմնաստիկա, բայց վնասվածք ստացա, ու էլ չթողեցին մարզվեմ: Շատ քիչ ժամանակ էլ լող եմ պարապել, սակայն մարզիչս դուրս եկավ, և ես էլ չուզեցի շարունակել մարզումներս: Ապա տեղափոխվել եմ ատլետիկա ու արդեն մարզվում եմ 14 տարի:

Մայրիկս է ինձ բերել մարզումների, ես էլ սիրով սկսել եմ պարապել: Ատլետիկան ինձ շատ բան է տվել: Սպորտն, առհասարակ, կամային է դարձնում մարդուն, կոփում է ինչպես ֆիզիկապես, այնպես էլ հոգեպես:

Առաջին մարզիչներիս` Զաուր Սարգսյանն և Սուսաննա Մարտիրոսյանն են եղել, որոնց հետ ես մինչև այսօր էլ աշխատում եմ: Նրանք ինձ համար ծնողներ են, և շատ բան եմ սովորել նրանցից: Մարզիչներս մեծ կարևորություն ունեն իմ կյանքում, ու ես չեմ կարող փոխել նրանց ուրիշ մարզիչների հետ:

Ցավոք, բայց մեր երկրում չկա ոչ մի պայման: Այստեղ ատլետիկան ոչ թե առաջ է գնում, այլ ինչ-որ չափով նահանջում է: Մարզիկների մեծ մասը երբ 18 տարեկան է դառնում, գնում է բանակ ու այլևս չի զբաղվում այս մարզաձևով: Այսինքն, մեր երկրում ատլետիկայով մարզվում են ընդհամենը մի քանի տարի: Նշեմ, որ Երևանը եվրոպական երկրների միակ մայրաքաղան է, որը միջազգային ստանդարտներին համապատասխան ստադիոն չունի:

Ես նպատակ ունեմ, ու չնայած այս պայմաններին ու խոչընդոտներին, անում եմ ամեն ինչ, որ հասնեմ նրան: Շատ եմ աշխատում, որպեսզի Եվրոպայի ու աշխարհի առաջնություններում ցույց տամ բարձր արդյունքներ:

Մրցաշարերի քիչ ենք մասնակցում` տարեկան 2-3 անգամ, ու մեկնում ենք մրցավայր մի քանի հոգով: Փորձ ձեռք բերելու համար շատ կարևոր են նաև մրջազգային ու համատեղ հավաքները:

Միջազգային հանդիպումների ժամանակ անպայման փորձի փոխանակում լինում է: Տեսնում ենք միմյանց սխալները, փորձում ենք ուղղել: Շփում լինում է նաև իրենց մարզիչների հետ:

Այդ ժամանակ արդեն եվրոպական նորմատիվ ունեի ու մնացել էր Օլիմպիականը: Ես Վրաստան մեկնել էի մեկ նպատակով` նվաճել Օլիմպիական խաղերի ուղեգիր: Քանի որ մենք մրցումների այդքան շատ չենք մասնակցում, լարվածություն կար մոտս: Բայց ես վստահ էի, որ կկարողանամ լավ ցատկեմ ու մեկնեմ Լոնդոն:

Էմմիյանը մեր ֆեդերացիայի նախագահն է, բայց քանի որ Հայաստանում քիչ է լինում, մենք շփվում ենք հեռախոսով կամ ինտերնետով: Իհարկե, տարբեր խորհուրդներ է նա տալիս է ինձ: Օլիմպիական ուղեգիր նվաճելուց հետո նա զանգեց և շնորհավորեց ինձ:

Ցանկացած մարզիկի երազանքն է մասնակցել Օլիմպիական խաղերին, բացառություն չեմ նաև ես: Շատ ուրախ եմ, որ կարողացա նվաճել Օլիմպիադային մասնակցելու հնարավորություն: Բայց բացի մասնակցելուց ցանկալի է նաև, որ ցույց տաս լավագյուն արդյունք:

Առաջնային նպատակս է լինելու եզրափակիչ մտնելը:

ԱՄՆ, Ռուսաստանի, Անգլիայի, Կուբայի, Պորտուգալիայի ներկայացուցիչները: Չնայած բոլոր մարզիկներն էլ ուժեղ են, ու պետք է բոլորի հետ էլ հաշվի նստել: Ոչ բոլորի, բայց կեսից շատի հետ մրցաշարերի ժամանակ հանդիպել եմ ու մրցակցել ենք իրար հետ:

Առանց մեկի մյուսը չի կարող լիենել: Բոլորն էլ պետք է համակցված լինեն, ու բոլոր մասերն էլ պետք է ճիշտ կատարել: Եթե մեկը լավ կատարես, մյուսը ոչ` արդյունքդ լավ չի լինի:

Նույնիսկ վարժությունը կատարելու ժամանակ չես կարող հստակ իմանալ, թե ինչքան հեռու կցատկես: Պետք է մինչև ցատկելը մտածես, տրամադրվես ու կատարես վարժությունը: Բացի այդ, մարզումների ժամանակ արդեն մոտավորապես գիտես ինչքան ես կարողանում ցատկել, ու մրցման ժամանակ վերջնական արդյունքը քեզնից է կախված:

Լարվածությունը, էմոցիոնալ վիճակը, մեր մարզաձևում կարևոր է նաև եղանակային պայմանները, ծածկույթը: Եթե չկարողանաս հարմարվել ծածկույթին` չես կարող լավ արդյունք ցույց տալ:

Ես ցատկում եմ մկրատաձև: Փոքր ժամանակ արտակորված էի կատարում վարժությունը, բայց վնասվածք ստացա, մոտ երկու տարի չէի մարզվում: Հետո վերսկսեցի մարզումները ու մկրատաձև ցատկը ինքն իրեն ստացվեց:

Ինձ համար տարբերություն չկա, երկու տեղն էլ լավ եմ զգում: Երևի դրա համար երկու տեղն էլ արդյունքներս նույնն են:

Վերջին վարկանշային մրցաշարի ժամանակ ցույց եմ տվել 8.12սմ արդյունք:

Հուսամ, որ լավ կլինի բոլոր հայ մարզիկների համար էլ: Կարևորը առանց վնասվածքների լինեն նրանք ու հանդես գան իրենց հնարավորության սահմաններում: