Տիգրան Մարտիրոսյան.Յուրաքանչյուր մրցաշարի այնպես եմ պատրաստվում, կարծես ոչ մի հաջողություն էլ չեմ ունեցել10 հուլիսի 2012 PanARMENIAN.Net - Պեկինի Օլիմպիական խաղերում բրոնզե մեդալ նվաճած ծանրորդ Տիգրան Մարտիրոսյանը ցանկանում է Լոնդոնում գերազանցել իր արդյունքը: PanARMENIAN.Net-ի հետ զրույցում ծանրորդը խոսել է իր հաջողությունների գաղտնիքի, սպորտային երազանքների, կյանքի դժվարին փուլի և մարզիչ Աշոտ Մխիթարյանի հետ փոխհարաբերությունների մասին: Քեզ հաջողվել է բազմաթիվ մեդալներ նվաճել: Ինչպե՞ս են քեզ տրվել այդ նվաճումները: Ես, իսկապես, շատ հաջողություններ եմ ունեցել, բայց առաջին հերթին դժվար է եղել այդ բարձրուքներին հասնել: Ու դրանից հետո , երբ հայտնվում ես մարդկանց ուշադրության կենտրոնում, դա կարող է խանգարել, եթե քեզ սխալ տրամադրես: Բայց նաև պարտավորված ես զգում, որ այդքան մարդիկ երկրպագում են քեզ: Պետք է միշտ զգոն լինել ու չհանգստանալ ձեռքբերածով: Ես միշտ հիշում եմ մարզչիս` Աշոտ Մխիթարյանի, խոսքերը, որ ամեն մի մրցումից հետո պետք է մոռանալ այդ հաջողությունն ու մտածել հաջորդի մասին: Ես այդպես էլ անում եմ ու առաջիկա մրցաշարին այնպես եմ պատրաստվում, կարծես ոչ մի հաջողություն էլ չեմ ունեցել: Ի՞նչն ես համարում քո մարզական հաջողության գաղտնիքը: Իմ բնածին տվյալները, աշխատասիրությունը, անսահման սերը դեպի այս մարզաձևը և այն, որ ինձ բախտ է վիճակվել հանդիպել Աշոտ Մխիթարյանի պես մարզչի: Իմ հայրն էլ է ծանրորդ եղել և նա այնքան հետաքրքիր էր պատմում ծանրամարտի մասին, որ ես դեռ չպարապելով այս մարզաձևով` արդեն սիրում էի այն: Շատ հայտնի մարզիկներ նշում են, որ հաղթանակից հետո նրանց մոտ դատարկություն է լինում: Քեզ հետ նման բան պատահե՞լ է: Առաջին հերթին հպարտանում եմ, բավարարվածության զգացողություն եմ ունենում, որովհետև յուրաքանչյուր հաղթանակ մեծ զրկանքների ու դժվարությունների գնով է տրվում, ու ուրախանում եմ, որ իմ չարչարանքն ապարդյուն չի եղել: Բայց դատարկության զգացողություն չի առաջանում: Ես համարում եմ, որ սպորտի բարձրունքին չեմ հասել, շատ ավելի տիտղոսակիր մարզիկներ կան, Յուրի Վարդանյանն, օրինակ, 7 անգամ է դարձել աշխարհի չեմպիոն, ոմանք մի քանի անգամ Օլիմպիական չեմպիոն են եղել: Եվ ես էլ փորձելու եմ ավելացնել իմ մեդալների քանակը: Քեզ համար ամենադժվար ու ծանր ժամանակահատվածը ե՞րբ է եղել: 2010 թվականի Եվրոպայի առաջնությունից հետո է եղել, երբ ես նվաճեցի ոսկե մեդալ, բայց դրանից հետո հավաքականի գլխավոր մարզիչ և իմ անձնական մարզիչ Աշոտ Մխիթարյանը մահացավ: Ես սովոր էի, որ նա միշտ իմ կողքին է լինում, ու հանկարծ այդ մարդը չկար, շատ դժվար էր: Բայց ես կարողացա հաղթահարել այդ դժվարությունն ու մի քանի ամիս անց դարձա աշխարհի չեմպիոն ու հաղթանակս նվիրեցի մարզչիս, քանի որ իմ հաջողություններում ամենամեծ ներդրումը նա է ունեցել:
Սովորաբար հաղթանակներից հետո գիշերը կարողանո՞ւմ ես քնել և կհիշե՞ս Օլիմպիական խաղերի գիշերը: Պեկինում բրոնզե մեդալ նվաճելուց հետո ես այդքան էլ ուրախ չէի, քանի որ ոսկու համար էի գնացել: Ուղղակի այնտեղ մի քանի անգամ դոպինգ-ստուգման էի ենթարկվել, բացի այդ էլ շատ քաշ էի գցել ու չստացվեց ոսկե մեդալ նվաճել: Բայց հաղթանակներից հետո դժվար եմ քնում (ծիծաղում է): Իսկ արդեն Գյումրի վերադառնալուց հետո ինչպե՞ս ես նշում հաղթանակները: Աշխարհի չեմպիոն դառնալուց հետո, երբ ժամանեցինք Երևան, օդանավակայանում 20 հազար մարդ էր մեզ դիմավորում, շատ անակնկալ էր ինձ համար, կարծես ողջ ազգը տոնում էր իմ հաղթաակը: Գյումրիում էլ բազմաթիվ մարդիկ էին եկել դիմավորելու: Իսկ տանը ընկերների ու հարազատների հետ ենք նշում: Քեզ վերջին ժամանակներս անընդհատ անհանգստացնում էին վնասվածքները: Ամբողջովին ապաքինվե՞լ ես և պատրա՞ստ ես Օլիմպիական խաղերին: Անցած տարվա աշխարհի առաջնությունից հետո, որն անհաջող էր ինձ համար, բուժվեցի և հիմա ամբողջովին ապաքինվել եմ:
Սովորաբար մարզումների ժամանակ, երբ ավելի հանգիստ ես և լարվածություն չկա, առավելագույնը որքան քաշ է քեզ հաջողվել բարձրացնել: Եղել է, որ մարզումների ժամանակ ավելի քիչ քաշ եմ բարձրացրել, բայց մրցման ժամանակ ավելի լավ եմ ելույթ ունեցել, և հակառակն էլ է պատահել: Պարզապես պետք է այնպես տրամադրվել, որ բոլոր հուզումները քո օգտին գործեն:
Մեկ մարզման ժամանակ սովորաբար որքա՞ն կգ ես բարձրացնում: Պատահում է, որ մինչև 20-25 տոննա բարձրացնում եմ: Տիգրան, մի քիչ խոսենք նաև սպորտում քո առաջին քայլերի մասին: Ծանրամարտի նկատմամբ սերը իմ հայրիկից է փոխանցվել, նա նույնպես հաջողություններ է ունեցել: Սկսել եմ մարզվել 11 տարեկանից Գյումրիի Օլիմպիական հերթափոխի քոլեջում, իմ մարզիչն է եղել Աշոտ Մխիթարյանը: Հիշում եմ, որ այդ ժամանակ անձնական քաշով 35 կգ էի և մեկ շաբաթ մարզվելուց հետո բարձրացնում էի 40 կգ: Մեծահասակների շարքում դու հանդես ես եկել 69 և 77 կգ քաշային կարգերում: Ո՞ր քաշում էիր քեզ ավելի լավ զգում և որո՞ւմ էին մրցակիցներն ավելի ուժեղ: Երկու քաշերում էլ շատ ուժեղ մրցակիցներ են եղել: 77 կգ-ում առաջին մրցման ժամանակ երկամարտի արդյունքով բարձրացրել եմ 370 կգ, չորս տարվա ընթացքում նման արդյունք չէր գրանցվել, իսկ ես հազիվ երկրորդ տեղը զբաղեցրի: 77-ը շատ դժվար եղավ ինձ համար, բայց հիմա ինձ շատ ավելի վստահ եմ զգում: 69 կգ քաշային կարգում շատ քաշ էի կորցնում ու դա խանգարում էր: Բոլորս գիտենք, որ դու շատ էիր կապված քո մարզչի` Աշոտ Մխիթարյանի հետ: Ինչպե՞ս սովորեցիր աշխատել և ապրել առանց նրա: Մինչև հիմա էլ նրա կարիքը զգում եմ, շատ դժվար է, ամբողջովին չեմ սովորել, միշտ հիշում եմ նրա խորհուրդները: Երբ մարզումների ժամանակ դժվարության առջև եմ կանգնում, հիշում եմ նրա ասածները, կամ կան բաներ, որ ես նոր եմ հասկանում, բայց նա այդ մասին ինձ մի քանի տարի առաջ է ասել: Մխիթարյանին միշտ հիշում ու կարոտում եմ:
Ըստ քեզ, ի՞նչն է ամենադժվարը ծանրամարտում: Ամեն ինչն էլ շատ ծանր է, բայց ամենադժվարն այն է, որ կարողանաս քեզ ճիշտ հոգեվիճակի մեջ դնել: Ես տարբեր մարզաձևերով զբաղվող ընկերներիս հետ եմ խոսել ու զգացել եմ, որ ծանրամարտն ամբողջովին ուրիշ է: Չես կարողանում մարդկանց հետ շփվել, այլ բաներով զբաղվել, մեկուսանում ես ամեն ինչից:
Դու մեր ամենաուժեղ ծանրորդներից ես, իսկ դա նշանակում է, որ բլորը քեզանից միշտ լավ արդյուքն են ակնկալում: Դու մտածո՞ւմ ես մարդկանց հուսախաբ չանելու մասին և արդյո՞ք դա չի խանգարում քեզ: Չի խանգարում, ես միշտ էլ ցանկացել եմ, որ ամեն անգամ նոր բան անեմ: Մարդկանց հավատն էլ լրացուցիչ ուժ և պարտավորվածություն է տալիս: Արդյո՞ք թույլ տեղ ունի Տիգրան Մարտիրոսյանը, թե հարթակում նա անվախ է: Ես իմ ամբողջ կյանքում սպորտով եմ զբաղվել ու անձնական խնդիրները փորձել եմ կողքի դնել: Իսկ եթե ինչ որ բանի հասնել չի հաջողվել, ես միշտ զգացել եմ իմ սխալներն ու փորձել եմ մյուս մրցաշարերի ժամանակ չկրկնել դրանք: Հայ մարզիկներից ո՞ւմ հետ ես մտերիմ, որ հանգիստ վերլուծում եք ձեր ելույթները, խոսում մրցաշարերից: Համարյա բոլոր մարզաձևերով զբաղվող մարզիկների հետ էլ ծանոթ եմ ու լավ հարաբերություններ ունեմ, բայց իմ ելույթների մասին հիմնականում խոսում եմ ծանրորդների ու իմ մարզիչների հետ:
77 կգ քաշային կարգում Հայաստանը դու և Առաքել Միրզոյանն եք ներկայացնելու: Քեզ համար կա՞պ ունի, թե ով է քո մրցակիցը: Ինձ համար ընդհանրապես կարևոր չէ, թե ում հետ եմ մրցակցում, ես ավելի ուրախ եմ, որ Առաքելը իմ քաշում է հանդես գալու, և կցանկանամ, որ երկուսս էլ կանգնենք պատվո հարթակի վրա: Իմ մրցակիցը միայն ծանրաձողն է, իսկ մյուս մարզիկների մասին չեմ էլ մտածում: Ի՞նչ ակնկալիքներ կարող են ունենալ երկրպագուները քեզանից: 4 տարի առաջ 20 տարեկանում Օլիմպիական խաղերում ես բրոնզե մեդալակիր եմ դարձել և դժվար թե հիմա էլի մտածեմ 3-րդ տեղի համար, ցանկանում եմ ավելի բարձր արդյունքների հասնել: Խոստումներ չեմ տա, բայց ամեն ինչ կանեմ, որ ուրախացնեմ բոլորին:Գոհար Նալբանդյան, Հասմիկ Բաբայան / PanARMENIAN News Տիգրան Գևորգի Մարտիրոսյան Տիգրան Գևորգի Մարտիրոսյանը ծնվել է 1988 թվականի հունիսի 9-ին Գյումրիում: 2003 թվականին դարձել է ծանրամարտի Եվրոպայի պատանեկան առաջնության բրոնզե մեդալակիր, իսկ 2004-ին այդ նույն առաջնությունում նվաճել է ոսկե մեդալ: 2004-ին նա կարողացել է ոսկե մեդալակիր դառնալ նաև Եվրոպայի երիտասարդական առաջնությունում: | Վարսեն Աղաբեկյանը` Պաղեստինի ԱԳ նախարար Պաղեստինի ղեկավար Մամուդ Աբասը վստահություն է հայտնել երկրի նոր կառավարությանը Ամերիաբանկը 2024-ի լավագույն բանկն է ՀՀ-ում, ըստ Global Finance-ի «Հայաստանի լավագույն բանկը» մրցանակին Ամերիաբանկն արժանանում է 10-րդ անգամ Ապրիլի 1–ից առցանց անմաքս առևտրի շեմը 200,000 դրամից կդառնա 200 եվրո Սահմանվել է 200 եվրո (մոտ 84,000 դրամ) և 31 կգ արտոնության շեմը Լավրով․ Պուտինին զարմացրել էր Արցախն Ադրբեջանի մաս ճանաչելու Փաշինյանի որոշումը Լավրովը մանրամասներ է ներկայացրել ՌԴ ղեկավարության հետ Փաշինյանի շփումներից |