Համաշխարհային կինոշուկայում Հայաստանի ձեռքբերումնեըը կարող են օգնել դիվանագիտական ասպարեզում

Միտքը առաջացավ 2010 թվականին, երբ հավաքվեցինք ընկերներով մեր ստուդիայում: Որոշեցինք միանալ UNICA-ին, որտեղ 22 տարի առաջ մասնակցել էինք և իմ ֆիլմը ոսկե մեդալ էր ստացել: Դա 1988 թվականին էր, Զագրեբում: Հայաստանը պաշտոնապես միացավ UNICA-ին 2010 թվականի սեպտեմբերին:

3 տարվա ընթացքում Հայաստանը UNICA-ի համաշխարհային կինոփառատոններում շահել է 2 արծաթե, 2 բրոնզե մեդալ և 3 պատվոգիր: Թիմային հաշվարկով 2012 -ին մեդալների քանակով 7-րդ էինք 34 երկրի մեջ` հետ թողնելով Ռուսաստանին, Վրաստանին, Գերմանիային, Ավստրիային և կինոարտադրության ոլորտում լուրջ հաջողություններ ունեցող այլ երկրների: Բացի այդ՝ մեր ֆիլմարտադրողները շահել են մեդալներ և պարգևներ Բեռլինի, Յելենիա Գորայի (Լեհաստան), Էբենսիի (Ավստրիա), Լագոյի (Իտալիա), Արաուի (Շվեյցարիա), Լոս Անջելեսի և Ուիլենշպիգելի (Գերմանիա) փառատոններում:

Այո, աճում է հետաքրքրությունը: Այս տարի շատ ավելի ուժեղ ֆիլմեր ենք ներկայացնելու մեր փառատոնին, և կարծում եմ ավելի շատ: Մենք ստանում ենք ֆիլմեր ԱՄՆ-ի, Սերբիայի, Ֆրանսիայի, Ռուսաստանի, Վրաստանի հայ ռեժիսորներից: Այս տարի միացավ Ղազախստանը: Դեռ 3 ամիս կա մինչև մայիսի 26-ը, սպասում ենք հայ ռեժիսորների ֆիլմերին տարբեր երկրներից:

Այո՛, տարբերվում են, նախ ոչ մի երկիր չի ներկայանում մեր պես. մենք միակ համահայկականն ենք, որ ունենք և վերցնում ենք ֆիլմեր հայ հեղինակներից, ինչին UNICA-ում փորձում էին ընդդիմանալ, սակայն հետո հաշտվեցին իմ բացատրություններից հետո կապված մեր մեծ Սփյուռքի առկայության հետ: Նրանք դեմ էին համահայկական գաղափարին, բայց մենք հաղթեցինք այդ հարցում և ոչ միայն հաղթեցինք, այլ նաև մտանք UNICA-ի գերագույն մարմին` Կոմիտե, որտեղ 10 հոգի են ներառյալ նախագահը և գլխավոր քարտուղարը: Մինչ իմ անդամակցությունը այնտեղ եղել է մեկ հայ` Էդմոնդ Քեոսայանը՝ 1985-87 թվականներին:

Հայկական կինոյում համագործակցում ենք Կինեմատոգրաֆիստների միության, Ազգային կինոկենտրոնի և Կինոինստիտուտի հետ: Մեր ներդրումներից ավելի կարևորում եմ քաղաքական ներդրումը, որի արդյունքում Հայաստանի վարկանիշը համաշխարհային և միջազգային կինոշուկայում կբարձրանա: Դրա մասին են վկայում մեր վերջին 2 տարվա ձեռքբերումները: Իսկ դա, գտնում եմ, շատ կարևոր է սառը պատերազմում գտնվող երկրի համար: Ցավոք, մենք չենք ստանում լայնամասշտաբ օգնություն, որպեսզի կարողանանք մասնակցել ավելի շատ կինոփառատոնների և UNICA-ի կոմիտեի նիստերին, որոնք հիմնականում Եվրոպայում են անցկացվում: Բոլորս գիտենք, որ Եվրապառլամենտում է քննարկվում Հայաստանի և Ադրբեջանի հակամարտության խնդիրները: Ավելի բարձր ռեյտինգ ունեցող երկիրը ավելի շատ կողմնակից կունենա Եվրախորհրդի քվեարկությունների ժամանակ, ցավոք այս փաստը ոչ միշտ է ընկալվում մեր պատասխանատու անձանց կողմից: Նույնիսկ ինձ Հայաստանում ասում են` «փող չունեք մի ներկայացրեք Հայաստանը Միջազգային փառատոններին»:

Այո, այս տարվա մեր փառատոնը անց է կացվելու երեք օր Երևանում, երկու օր Աղվերանում: Հյուրերի հետ կգնանք Սևան, Բջնի, նույնիսկ գյուղում մեղվաբույծի տուն, որ տեսնեն, հասկանան, որ հայերը խաղաղասեր և աշխատասեր ժողովուրդ են, բացի լավ ֆիլմերից ունեն հարուստ պատմություն և գեղատեսիլ բնություն: