12  05.05.15 - The Bambir խմբի փորձն ու ֆոտոսեսիան
Սաղ գողական կերթան, բայց մեկ էլ տեսար «Քյավառից մի տիպըմ» եկավ՝ բոլորիս «չանեն» ընկավ վար

The Bambir.

Սաղ գողական կերթան, բայց մեկ էլ տեսար «Քյավառից մի տիպըմ» եկավ՝ բոլորիս «չանեն» ընկավ վար

PanARMENIAN.Net - The Bambir-ը նոր ալբոմ է ձայնագրել, որից մի քանի երգ արդեն հասանելի է համացանցում: PAN-ին պատմել են, որ ամբողջությամբ հայերեն ու ֆոլկ ալբոմ ձայնագրելու միտք ունեն: Մտածում են, որ ռոք երաժշտությունը հիմա ճգնաժամի մեջ է, Հայաստանում էլ ջահելները կայծ ու խելառություն չունեն, «սաղ գողական կերթան», բայց չես իմանա, մեկ էլ տեսար «Քյավառից մի տիպըմ» եկավ, բոլորիս «չանեն» ընկավ վար:

Վարդան Փարեմուզյան - Ռազ... ռազ... մեյդան, մեյդան բաց արեք... նայ, նայ, նայ...

Նարեկ Բարսեղյան - Լենինական, որ 8 տարեկան նվագում էինք, չէինք մտածում՝ գնանք Երևանի լավագույն խումբը դառնանք: Եթե ուզում ենք լավ խումբ լինենք, եկեք աշխարհի ամենալավ խումբը լինենք: Եթե նպատակն այսպես ես դնում, պիտի գնաս առաջ: 1999 թվին գնացինք Ամերիկա, էնտեղ 15 տարեկանում «բեքսթեյջ» տեսանք, ոնց են չարքաշ բանվորի պես իրենց equipment-ը (թարգ՝ «սարքավորում».- խմբ) բերում, 15 րոպեում միացնում, իրենց կես ժամը նվագում, փող չեն աշխատում, գնում են մյուս «քլաբը»: Եկանք Երևան, տեսանք՝ բոլորին թվում է, թե իրենք Deep Purple են, The Beatles են՝ «մենք էս դինամիկը չենք կրի, սա չենք անի», արդեն զգում ես՝ ինքը չգիտի էս աշխարհը ոնց է, որ պիտի չարչարվես, քրտինք թափես: Jimmy Page-ը միանգամից չի այնպիսինը դարձել, որ իր equipment-ը կրում են: Ջահել երաժիշտները սա չգիտեն, շատ վերև են կանգնում՝ մենք սա չենք ուզում, սա չենք անի:

Արիկ Գրիգորյան - Մի երկու ամիս առաջ 3 հոգանոց խումբ էր եկել, նոր-նոր սկսում են նվագել, անուն էլ չունեն, երևանցի տղերք են, 14-15 տարեկան, ասում են՝ ի՞նչ խորհուրդ կտաս, ուզում ենք համերգ դնենք, տոմսով, տոմսը 1000 դրամ ենք դրել, անցած համերգին մարդ չեկավ: Այ ձեր ցավը տանեմ, ինչ տոմսով, դուք ո՞վ եք, որ մարդը 1000 դրամ տա, գա: Ձրի դիր, էնքան նվագի, մինչև 5 հոգիդ դառնա 10, նոր արդեն 500 դրամ դիր տոմսը: Հիմա 2 ակորդ նվագել չգիտես, ուզում ես...

«Սաղ գողական կերթան. իմ թագավոր գիթառիստ ախպեր»

Նարեկ Բարսեղյան - Համերգներից առաջ «օփընինգ բենդ» ասվածը կա, ջահել խմբերին ենք դիմում, նոր լսարան է իրենց համար էլ: «Սաղ գողական կերթան»՝ ապեր կարողա գանք ձեր համար... չեմ հասկանում ինչ խնդիր կա:

Վարդան Փարեմուզյան – System-ը (System of a Down ռոք խումբը.- խմբ) Tool-ի համերգներին «օփընինգ» էր անում, մինչև առաջին ալբոմը թողարկեց, դառավ System, հիմա Tool -ն է իրենց համերգին «օփընինգ» անում: Ու ոչ մի հարց չկա:

Արիկ Գրիգորյան - Էստեղ բոլորը թագավոր են ուզում լինեն, բայց էդպես չի աշխատի:

Վարդան Փարեմուզյան - Իմ թագավոր գիթառիստ ախպեր:

Նարեկ Բարսեղյան - Եթե վստահ ես, որ քո երաժշտությունը կաշխատի, պոտենցիալ հանդիսատես է, որը քեզ չի լսել, ճիշտ է, եկել է ուրիշ խումբ լսելու, բաց 100-ից մեկն էլ ուզի 2-րդ օրը քո համերգին գա, շահել ես:

Արիկ Գրիգորյան - Իռլանդիայում մենք այսպես առաջ ընկանք՝ ինչքան որ ընկանք, սկզբում լրիվ ձրի էինք նվագում ու մեզնից վատ նվագող խմբերին «օփընինգ» էինք անում: Մեզ մարդ էր պետք, որ մեր երաժշտությունը լսի:

Հիմա բնավորություն չկա, խելառություն չունեն

Արիկ Գրիգորյան – Արդեն 2 տարի Թումոյում եմ աշխատում, 14-20 տարեկան երիտասարդների հետ եմ շփվում: Մոտ 30 աշակերտ ունեմ: Նայում եմ ու մտածում՝ մեծացան, 30 տարեկան դարձան, ի՞նչ պիտի անեն: Գրասենյակային աշխատողներ կդառնան: Մեկին չեմ տեսնում, որ ասեմ «թույն դեմքա», մի 2-3 ուժեղները կան, բայց այնպես չի, որ փայլում են: Օրինակ՝ մեր սերնդից, որ վատ տարիներին մեծացան, երաժշտական առումով շատերն են հաջողությունների հասել: Դեմքեր կային: Հիմա բնավորություն չկա, խելառություն չունեն:

Վարդան Փարեմուզյան - Ինձի կթվա կլիմայից է:

Արիկ Գրիգորյան - Ընդհանուր վիճակից է, սոցիալական, սոցցանցային, պարապությունից:

Վարդան Փարեմուզյան - Ջահել երեխեք են, 14-15 տարեկան, նայում ես՝ ամենալավ drums-ն (թարգ․՝ հարվածային,- խմբ․) ունեն, բայց չի ստացվում, չգիտես ինչի, դո՞ւխ չունեն, հավե՞ս չունեն, ի՞նչ չունեն:

Արիկ Գրիգորյան - Էս երեխաները 2000 թվին են ծնվել: Էդ ժամանակից էս կողմ Հայաստանում ի՞նչ «զիլ» բաներ են եղել: Ոչ լավ ֆիլմեր են նկարահանվել, ոչ լավ ներկայացումներ բեմադրվել, այսինքն՝ իրենք միջակության մեջ են մեծացել: Դրա համար էլ կայծ չկա մեջները:

Նարեկ Բարսեղյան - Բայց չես իմանա, մեկ էլ տեսար` «Քյավառից մի տիպըմ» եկավ, բոլորիս «չանեն» ընկավ վար:

Եթե The Bambir՝ եկեք «լայվ» լսելու. սա էր վերջին մի քանի տարվա մեր կոնցեպտը

Նարեկ Բարսեղյան - Ֆանատների պահվածքը նույնն է, դեմքերն են փոխվում,

Արիկ Գրիգորյան - Բայց հետաքրքիր է, որ 15-20 տարեկան չեն: Ավելի շատ 24-31 տարեկան են: Մեզ լսողները հիմնականում Հայաստան եկած սփյուռքահայեր են:

Նարեկ Բարսեղյան - Արիկը հաշվարկել է:

Վարդան Փարեմուզյան - Մոնիթորինգ է արել:

Արիկ Գրիգորյան - Դե մենք էս վերջերս «քլաբերում» շատ ենք նվագել, էնտեղ էլ երեխեք չեն գալիս:

Նարեկ Բարսեղյան - Հեռուստատեսությամբ, ռադիոյով չի հնչել The Bambir: Չգիտեմ ինչու, իրենց հարցրեք, մենք դրանով չենք զբաղվում: Եթե The Bambir՝ եկեք «լայվ» լսելու. սա էր վերջին մի քանի տարվա մեր կոնցեպտը:

Ասում են` քննադատել, հասկանում՝ «մի հատ լավ կոխել ցեխը, հանել»

Արիկ Գրիգորյան - Հայաստանում լուրջ քննադատներ չկան՝ քննադատելը որպես նեգատիվ քարկոծել է ընկալվում: Դրսում «ռիվյուներ, քոմենթներ» եղել են:

Վարդան Փարեմուզյան - Ասում են քննադատել, հասկանում՝ «մի հատ լավ կոխել ցեխը, հանել», բայց քննադատելն էլ է հետաքրքիր մասնագիտություն:

Նարեկ Բարսեղյան - Իրականում քննադատներն արվեստում, երաժշտությունում կարևոր դեր ունեն, բայց դրա դպրոցը չկա և դա խանգարում է բոլորին:

Վարդան Փարեմուզյան - Լավ քննադատն ո՞վ է՝ կողքի աչքը, որը կկարողանա գրագետ մեկնաբանի ու քեզ էլ լիքը նոր բան տա:

Արիկ Գրիգորյան - Կարդում եմ Քոչարի մասին վերջերս հրապարակված գիրքը: Շատ է քննադատել իր ժամանակի ստեղծագործողներին՝ վերլուծելով. կարդում ես ու ինչ-որ բան սովորում, դու էլ էս սկսում մարդու արվեստը նայել ուրիշ՝ ավելի պորֆեսիոնալ մարդու աչքով: Շատ արտիստներ քննադատությունով հասել են վեր, այսինքն՝ կողքի մարդը հաճախ ավելի է կարևորում քննադատությունը, իսկ արվեստագետի համար մեծ հաշվով մեկ է: Ինքն անում է՝ ինչ ուզում է ու ինչ կարողանում է: Ինքն իրականում չի սիրում քննադատությունը:

Վարդան Փարեմուզյան - Բայց դու էլի գնացիր, նեգատիվնհասար:

Արիկ Գրիգորյան - Ամեն դեպքում, ինքը ինչքան ուզում է քննադատի, նկարչի չափ չի հասկանում, որովհետև ինքն առավոտը չի ելել, գնացել, վրձինը վերցրել, կամ վրձինը ջարդած է եղել, կպցրել: Քննադատությունը հիմա «վյուերի ու քոմենթների» քանակն է:

Հայաստանում The Bambir-ին մրցակից չեմ տեսնում

Վարդան Փարեմուզյան - Հիմա ավելի շատ պրոեկտատիպ բաներ եմ տեսնում, մեր ծանոթ երաժիշտները հավաքվում են, մի քանի համերգ տալիս:

Արիկ Գրիգորյան - Նույն մարդիկ տարբեր խմբերում են: Մեր նվագածն էլ ուրիշ կլիներ, եթե ուրիշ բեմ լիներ, մրցակցություն լիներ: Հիմա մրցակցություն եթե լինում էլ է, շատ հիվանդագին բնույթով: Թող մեծամտություն չլինի, բայց այսօր Հայաստանում The Bambir-ին մրցակից չեմ տեսնում: Աշխարհում շատ կան:

Նարեկ Բարսեղյան - Բոլորի մոտ հոբբի է: Այսինքն՝ հավաքվում են, տարին մեկ համերգ տալիս... այսպես էլի, էն որ հասկանում ես՝ սոցիալական վիճակից էլ է, բայց հեչ մարդ կողքի չի դրել ամեն ինչ ու ասել՝ եկեք գնանք մինչև վերջ, անենք, տեսնենք՝ ինչ դուրս կգա: Ու հենց դա է, երբ քեզ միշտ հետ ես պահում մինչև վերջ գործին զոհաբերելուց, ստանում ենք այն վիճակն, ինչ կա մեզ մոտ: Պասիվ, իներտ... երիտասարդներն էլ են այդպես դաստիարակվում:

Արիկ Գրիգորյան - Իռլանդիայում որ մի տարի ապրեցինք, էնտեղ և շատ տեղեր կան նվագելու, և շատ խմբեր, այսինքն՝ մրցակցություն կա, նույնիսկ մեզնից վատ նվագող խմբերը մեզ մրցակից էին համարում, ու զգում էիր՝ մի 4 համերգ հետո սկսում են ավելի լավ նվագել: Մենք տեսնում ենք մեզնից լավ նվագող խումբ, մի քանի համերգ հետո սկսում ենք ավելի լավ նվագել: Էներգիա կա էդ ամեն ինչում: Գալիս ես Երևան էներգիայով լցված, ու կարճ ժամանակում պասիվանում:

Երևանից դուրս գնում ես համերգ տալու, վերջում պիտի պարտքով «պիվա» առնես կողքի խանութից

Նարեկ Բարսեղյան - Երևանից դուրս գնում ես համերգ տալու՝ թատրոնը վարձես, «սաունդսիսթեմ» վարձես, «ֆուլ» դահլիճ է, վերջում տալիս ես վարձերը ու կարողա պարտքով «պիվա» առնես կողքի խանութից: Այսինքն՝ «քլաբում» 150 հոգանոց համերգից ավելի շատ կվաստակես, քան... Տեխնիկական մասի ու երիաժիշտների աշխարհը ֆինանսական առումով հավասարակշռված չէ: Երաժիշտը պիտի հովանավոր գտնի, դա էլ գիտե՞ս՝ ինչ է:

Վարդան Փարեմուզյան - էն է, որ վերջում երգերը մոռանում ես համերգից առաջ:

Նարեկ Բարսեղյան - Դաժան է դառնում, այսինքն՝ կողքից պիտի եկամուտ ունենաս: Մեր գործը հիմնականում The Bambir -ն է: Արիկը որ Թումո է գնում՝ իր սերն է որպես «պեդագոգ»: Այսինքն՝ ոչ մեկս ուրիշ գործ չենք անում, փորձում ենք The Bambir -ով մի բան անել: Մեր գործն է, մասնագիտությունը:

Արիկ Գրիգորյան - Բա հարկերը, երեսուն տոկոս եկամտիցդ պիտի տաս, իրականում մի քիչ արդար չի, էլի տաս, բան չունեմ ասելու, բայց էդքան չէ էլի:

Նարեկ Բարսեղյան – Ասենք՝երաժիշտը նվագում է մի ակումբում, ստանում 10.000 դրամ, «բառաբանշիկ» է, «պալկեն» կոտրվե՞ց: Ինչքա՞ն է մի զույգ «պալկեն»՝ 8.000 դրամ: Դե պատկերացրու: Դրա համար էլ 2 ամիս հետո «պալկեքը» մի կողմ է դնում, գնում ուրիշ գործի: Հայաստանը դառնում է տեղ, ուր կարող ես գալ, կնքվել, ամուսնանալ, բայց գործի առումով... կարող ես ստեղծագործել, բայց աշխատացնել դա՝ ոչ: Անապատային գոտի է: Մեր «ինքամն» էլ դրսից է:

Ինչո՞ւ եք անպայման մեգահամերգ ուզում. երաժիշտ եք, բեմ գտեք, նվագեք, դա չի՞ ամենակարևորը

Նարեկ Բարսեղյան - Լավ երաժշտություն, խմբեր մենք էլ ունենք, բայց 6 տարին մեկ են նվագում, ու երբ տեսնում ես, ասում են՝ հեսա... ինչո՞ւ եք ուզում անպայման մեգահամերգ անեք: Դուք որ օրը համերգ դնեք, ես էդ տեղն եմ որպես հանդիսատես, ինչո՞ւ եք ինձ կորցնում: Երաժիշտ եք, բեմ գտեք, նվագեք, դա չի՞ ամենակարևորը, որովհետև դու լավ ես զգում նվագելուց, քո ամենալավ մասն է:

The Bambir-ի մենեջմենթի մասով պրոֆեսիոնալների հետ չենք աշխատում, մենք մեզանով ենք անում, որոշ շրջաններ որոշ մարդկանց հետ աշխատել ենք, ոչ մի պայմանագիր չունենք, ու չենք ունեցել: Ինչ-որ առումով լավ է, որովհետև մինչև այսօր ինչ ուզել, դա ենք նվագել: Լավ խումբ լինելու 2 տարբերակ կա՝ կամ լավ երաժշտություն ես նվագում, կամ դառնում պոպուլյար: Երկուսը իրար հետ The Bambir-ի դեպքում դեռ չի աշխատում: Ինչ ճիշտ է՝ ճիշտ է:

Իռլանդիայում առաջին ամիսը 2 համերգ ունեինք: 9-րդ ամսում արդեն 200 համերգ էինք նվագել ու ինչքան փառատոն կար, մասնակցել էինք: Բայց հասկանում ես՝ ինչքան էլ նվագես, մինչև մեծ փրոդաքշնի հետ չաշխատես, լսարանը չի գա:

Arctic Monkeys-ը լավ խումբ է, բայց համերգները ձանձրալի են՝ կեսից մտածում ես «ուֆ, լավ է»

Նարեկ Բարսեղյան - Մեր սերնդում ռոք երաժշտության մեջ վարպետ երաժիշտներ չկան: Տեսնում ես մեգափրոդաքշն, լավ սաունդներ, ճաշակ, «քթի ծակ», ճիշտ երգ կառուցել, բայց որ գնաս, ասես՝ «վաու, էս ինչ նվագեց», չկա...Օրինակ, Arctic Monkeys-ը լավ խումբ է, լավ վոկալ ունեն, բայց իրենց համերգները ձանձրալի են, գնում, կեսից մտածում ես «ուֆ, լավ է»: Հիմա ճգնաժամ է, ու վստահ եմ՝ ապագայի խմբերը, որ պիտի գան, չեն լինի Անգլիայից ու Ամերիկայից: Օրինակ, Ուզբեկստանից, Չինաստանից կլինի, որոնք կկարողանան լավ երգ գրել ու նվագելու հետաքրքիր նոր ձև գտնել:

Վարդան Փարեմուզյան - Այ մեծ փրոդաքշններն են սպառել Անգլիան ու Ամերիկան:

Արիկ Գրիգորյան - Ճաշակով խմբեր կան, բայց գիտեք, մեկ-մեկ ուզում եմ լավ գիթառիստ լսեմ, էֆեկտներ չլինեն: Ճգնաժամ է. մարդիկ կան՝ մեր նվագածից ծուռ բան էլ կլսեն, բայց «լեյբլները» հիմարացնում են

Նարեկ Բարսեղյան - «Լեյբլների» մարդկանց հետ շփվում ես, ասում են՝ քո երաժշտությունը տանը կլսեմ, բայց չի վաճառվի: Բայց դու ես, չէ, վաճառողը, ինչի՞ ես մարդկանց էշի տեղ դնում, լիքը մարդ կա, որ ուզում է որակ լսել: Կա էդ աուդիտորիան, որ մեր նվագածից ավելի բարդ, ավելի ծուռ երաժշտություն է ուզում, բայց լեյբլները ուզում են հիմարացնել մարդկանց: Արդյունքում շատ լավ խմբերի մասին ոչ մեկը չի իմանում, «ինքամ» չունեին, չեն նվագում ու մի խումբ միջակություններ են դառնում պոպուլյար: Ամբողջ աշխարհում է նույն խնդիրը:

Արիկ Գրիգորյան - Օրինակ, ես հիմա ռոք չեմ լսում, դասականներին չհաշված: Հետաքրքիր չեն:

Նարեկ Բարսեղյան - Ռոքը չի սպառվել ու չի սպառվի, քանի դեռ մարդիկ հայտնաբերեցին, որ բեմի վրա կարելի է loud նվագել, քրտնել ու անմիջական կիսվել, միշտ հանդիսատես կլինի, որ այդ վիճակը կսիրի: Ուղղակի ճգնաժամային շրջան է: 80-ականներին էլ ճգնաժամ էր, 90-ականների սկզբից եկան Nirvana-ն, Deep Purple-ը: Հիմա էլի վակուումի մեջ ենք ու վստահ եմ՝ էլի մի նոր բան կգա:

Վարդան Փարեմուզյան - 60 թվի տղուն որ հարցնեիր, Նարեկի պես կպատասխաներ էլի:

Ափսոս էս ազգը, որ էս ժողովրդի ձեռքն էընկել. «ստեղ չիստը արյունլվիկ» վիճակ է

Նարեկ Բարսեղյան - Պետությանը չենք ընդունում, դեռ շատ ժամանակ պիտի անցնի, որ թողած վերքերը բուժվեն, ու բարդ է՝ 2 տարում մի բան կփչացնես, բայց 200 տարի է պետք, որ արածիդ հետևանքները կարգավորվեն:

Վարդան Փարեմուզյան - Մի մարդ մի լավ բան է ասել՝ ափսոս էս ազգը, որ էս ժողովրդի ձեռքն է ընկել:

Նարեկ Բարսեղյան - Էնտեղ ենք հասել, որ պետք է գործիքս մի կողմ դնեմ, դառնամ Չե Գևարա, «բրիգատ հավաքեմ», բարձրանանք սարերն ու սկսենք հեղափոխություն անել: Էն իրավիճակում չենք, որ արվեստով բաներ փոխենք, «ստեղ չիստը արյունլվիկ» վիճակ է:

Արիկ Գրիգորյան - Էլի ամեն դեպքում բեմից բաներ կա, որ խոսում ենք, որ ցավեցնում են, ուզում ես 2 բառ ասես:

Նարեկ Բարսեղյան - Եթե Թաթուլ Ավոյանն ու Թաթան դրանով զբաղվեին, այ կարող է աշխատեր, մենք «անդրգրաունդ» ենք, մենք պանկ ենք էդ առումով: Երբ Թաթան վեր կենա, ասի՝ եկեք էսպես չլինի, մտածում եմ՝ հնարավոր է:

Վարդան Փարեմուզյան - Բայց եթե իրենք էլ էդպես բաներից սկսեն խոսել, լսող չեն ունենա:

Հայաստան. անպայման գնալ կամ անպայման մնալ չկա՝ վայելում ենք մոլորակը

Նարեկ Բարսեղյան - Դեռ Հայաստանում ենք: Տուրեր են լինում՝ մի շրջան գնացինք Ֆրանսիա, Իռլանդիա: Սահմանափակումներ չկան: Անպայման գնալ կամ անպայման մնալ չկա: Վայելում ենք մոլորակը:

Արիկ Գրիգորյան - Փաստաթղթային խնդիրներ էլ կան: Ասենք՝ ուզում ես գնաս Ֆրանսիա, ամբողջ կյանքդ պիտի պատմես, բայց ամերիկացին ամբողջ կյանքը չի պատմում, որ գնա Ֆրանսիա:

Առաջին անգամ The Bambir լսելիս

Վարդան Փարեմուզյան - Երկրորդ ալբոմի... 6-րդ...

Նարեկ Բարսեղյան - Այսօր կասեմ նոր ալբոմից: «Գիշերով» երգը թող լսի:

Արիկ Գրիգորյան - Եթե առաջին անգամ գուգլում է The Bambir, համերգին չի եղել, մինչև էդ չի լսել, կտեսնի «Գիշերով»-ն էլ, «Դղյակ»-ն էլ, «Լուցկիներով աղջիկ»-ն էլ` 2005-ի, 2015-ի The Bambir-ն էլ: Բայց մի բան էլ կա՝ լսում է «Լուցկիներով աղջիկ», գալիս է համերգին, տեսնում՝ լրիվ ուրիշ բան է:

Վարդան Փարեմուզյան - Ինչ լուցկի, ինչ բան: Սաղ վառել, թափել ենք:

Նարեկ Բարսեղյան - Մեզ մոտ էլ սինդրոմը կա, որ ժամանակն անցնում է, էլ չենք վերադառնում հին երգերին: Նույն երգն ամբողջ կյանքում չպիտի երգենք, չէ՞: Կարող է մի քանի համերգը մեկ հիշենք նույնիսկ բեմի վրա՝ վայ, եկեք էն երգը նվագենք: Հենց «Լուցկիներով աղջիկը», օրինակ:

Արման Քոչարյան - Անցման, փոփոխությունների փուլերն ալբոմներով չֆիքսվեցին ու մի քիչ ցաքուցրիվ են երգերը:

Նոր Upsessions‬ ալբոմը դեռ ոչ, բայց որոշ երգեր արդեն հասանելի են

Նարեկ Բարսեղյան - Նոր ալբոմի անունն Upsessions է՝ վերջին 3-4 տարում գրած երգերն են, որ երբեք չեն արձանագրվել: Իռլանդիայից որ եկանք, մի փորձ եղավ, ալբոմ էլ չասեցինք, թատրոնի նկուղում շատ վատ ձայնագրություն էր: Ինչ որ նվագում ենք, ինչ որ վերջին 5 տարում մենք ենք՝ այս ալբոմում է՝ 12 երգ, 4-ը՝ հայերեն: Երգերի լեզուն գործիք է, ինքնաարտահայտվելու միջոց: Թեմաներ կան, որ անգլերեն են հնչում, ու հակառակը: Թող որ իմ ջարդված անգլերենով, որը անկեղծ ես փորձում պահել: Ու մեղեդի է բերում լեզուն:

Արման Քոչարյան - Հայերեն երգերը Հայաստանի հետ են կապված, Հայաստանի մարդու համար է:

Նարեկ Բարսեղյան - Բայց Իռլանդիայում ամենաշատը սիրված երգերից մեկը նույն «Գիշերով» երգն էր: Նոր ալբոմը դեռ ոչ, բայց որոշ երգեր արդեն հասանելի են, այդ թվում «Գիշերով»-ը:

Հայերեն ֆոլկ ալբոմ ձայնագրելու ցանկություն

Նարեկ Բարսեղյան - Կա

Վարդան Փարեմուզյան - Կա

Արիկ Գրիգորյան - Սահմաններ չկա: Լիքը երգեր հավաքվել են, ու միտք էլ ունենք: Մեր երաժշտությունը կողքից որ լսում եմ` ֆոլկ է, որ կա, ուղղակի սազով կամ թառով չի նվագել, էլեկտրակիթառով է նվագել: Մեր երգերի 90 %-ը հարմոնիայով, «ստիլիստիկայով» ֆոլկ է: Ֆոլկ ալբոմն էնպես չի, որ սազով լինի: Ֆոլկը միշտ հետաքրքիր է՝ անգլիացու համար էլ, մոնղոլի համար էլ: Մաքուր ջուր խմես ոնց որ:

Նարեկ Բարսեղյան - Չգիտեմ, եթե մեծ The Bambir-ը չլիներ, մենք սա կլինեինք, թե ոչ, բայց մի բան հաստատ գիտեմ՝ իրենք չեն խառնվել, շաբաթը մեկ կգային, կլսեին ու վերջ... անարխիստական էր՝ եթե որոշել եք, դարձեք: Տասը տարում The Bambir-ը փոխվել է: Ժամանակ առ ժամանակ փոխվում ենք, ու էնպես չի որ գիտակցաբար է ստացվում: Բայց մեկ-մեկ մոտս տպավորությունն է լինում, թե ես ու Արմանը 8 տարեկան ենք, Լենինականում...

Անի Ավետյան / PanARMENIAN.Net, Վահան Ստեփանյան / PAN Photo
---