ՄԱԿ-ի ԳՎ-ում Ղարաբաղի վերաբերյալ բանաձեւի ընդունումը կարելի էր կասեցնել

ԱՄՆ ՀՀՊ-ի տարրերի տեղակայումը Թուրքիայի տարածքում, առաջին հերթին, պետք է հուզի Ռուսաստանին, Իրանին, Չինաստանին...Ներկայիս փուլում դիմակայությունը Հայաստանի եւ Թուրքիայի միջեւ կրում է գերազանցապես գաղափարական բնույթ: Այլ բան է, որ այդ համակարգը տեղակայվելու են Հայաստանի սահմանի մոտ: Կասկած չկա, որ ԱՄՆ ՀՀՊ-ի ցանկացած տեղադրում Ռուսաստանի ռազմա-ռազմավարական շահերի շառավիղում անհապաղ կհայտնվի ռուսական հրթիռների նշանառության տակ: Դա ոչ թե ուղղակի բնական է, այլ Ռուսաստանի համար կենսականորեն անհրաժեշտ պատասխան միջոց կլինի: Այ դա արդեն տհաճ է: Այնուամենայնիվ, ես չեմ կարծում, որ ԱՄՆ-ի եւ Ռուսաստանի դիմակայության աշխարհագրության հնարավոր փոփոխությունը կարող է մեծ ազդեցություն ունենալ Հայաստանի անվտանգության վրա:

Իրանը զարգացած քաղաքական ավանդույթներով երկրր է: Նման երկրներում քաղաքական ուղղվածությունը մեծապես կախված է ոչ թե առանձին քաղաքական գործիչների համակրանքից, նույնիսկ ամենաբարձրաստիճան, այլ ազգային մտածելակերպից եւ բնակչության մոտ այս կամ այն արտաքին քաղաքական գործընկերոջ հանդեպ բացասական կամ դրական վերաբերմունքի առկայությունից: Ելնելով դրանից, մենք կարող ենք համոզված լինել` անկախ նրանից, թե որ կուսակցությունը կամ գաղափարախոսությունը կհաղթի Իրանում, Թեհրանի հարաբերությունները հայկական պետությունների հետ լրջորեն չեն փոխվի: Մեր բարիդրացիական հարաբերությունները ոչ միայն դարերի պատմություն ունեն, այլ նաեւ գոյատեւել են, ի տարբերություն բազում պետությունների, որոնք ժամանակ առ ժամանակ հայտնվում են մեր տարածաշրջանում վերաբնակեցումների ալիքների վրա:

Միանշանակ այս հարցին չես պատասխանի: Շատ բան կախված է նրանից, թե որքան արագ Հայաստանի իշխանությունները կկարողանան չեզոքացնել նախընտրական կրքերի հետեւանքները: Անկասկած, եթե երկրում չկա քաղաքացիական համերաշխություն, եթե զանգվածային անկարգությունների արդյունքում արյուն է հեղվում, ապա չի կարելի խոսել նման պետության միջազգային հեղինակության մասին: Մյուս կողմից, իրավիճակի կայունացմանն ուղղված կառավարության օպերատիվ եւ վճռական գործողությունները կարող են ոչ միայն ցույց տալ աշխարհին պետության կենսունակությունը, այլ նաեւ նպաստել Հայաստանում վերջերս տեղի ունեցած անկարգությունների հետեւանքների արագ չեզոքացմանը:

ՄԱԿ-ի բանաձեւն, անկասկած, Հայաստանի դիվանագիտական կորպուսի ոչ ակտիվբ աշխատանքի հետեւանք է: Անշուշտ, քննադատելը միշտ հեշտ է, սակայն աշխատանքն էլ պետք է պատշաճ մակարդակով կատարվի: Ինչպես երեւում է, հատկապես հաշվի առնելով այն, որ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահող երկրների կարծիքները համընկան, դա կարելի էր կանխել: Եվ թեեւ բանաձեւն ունի զուտ խորհրդատվական բնույթ, այնուամենայնիվ, այն նաեւ բարոյական կշիռ ունի: Հայկական դիվանագիտությունը պարտավոր էր դա հաշվի առնել: Այսուհետ կասկածելի հաջողությամբ ոգեւորված Ադրբեջանը ամեն անգամ նմանատիպ բանաձեւեր է առաջ քաշելու ՄԱԿ-ի հաջորդ նստաշրջաններում: Թույլ տված թերությունները շտկելու ժամանակ կա, ուղղակի այն պետք է ճիշտ օգտագործել: