Կանադացի ինքնուս Դենի Վիլնյովի յուրաքանչյուր նոր նախագիծ արդեն անոնսի ժամանակ հսկայական արձագանք է ստանում կինոսերների շրջանում: Լինելով այնպիսի մեծ անունների «հոգևոր հետնորդը», ինչպիսիք են Սթենլի Կուբրիկն ու Անդրեյ Տարկովսկին` Վիլնյովը հղկում է իր տեսլականը և յուրաքանչյուր նոր կինոնկարի հետ ավելի է կատարելագործվում` ստեղծելով եզակի կտավներ, որոնք շատ երկար են մնում կինոդիտողի հիշողության մեջ: Ժամանակակից դասականի նոր ֆիլմը դասվում է գիտական ֆանտաստիկայի շարքին` ժանր, որն առաջին հայացքից, ոչ մի առնչություն չունի Վիլնյովի հետաքրքրությունների շրջանակի հետ: Երկրորդ հայացքից արդեն պարզ է դառնում, որ հենց այդ ժանրն է բացահայտում ոչ միայն տարօրինակ պատմություններ պատմելու հեղինակի կարողությունը, այլ նաև անհավանական բարձրության է հասցնում «մերօրյա Կուբրիկի» տաղանդը:

Էկրանային «Իքս մարդկանց» «հայրը»` Բրայան Սինգերը կարողացավ 2014-ին շտկել այն, ինչ արել էին նախորդ կինոնկարների հեղինակները: «Անցած ապագայի օրերից» հետո ստուդիան վերջնականապես հավատաց, որ Սինգերից բացի ոչ ոք մուտանտ մարդկանց մասին կինո ավելի լավ չի նկարի: 250-միլիոնանոց բյուջեով նոր կինոնկարում նոր հզոր թշնամի է հայտնվում` Ապոկալիպսիսը, որն ամենահին ու զորեղ մուտանտներից է: Նրան հաղթելու համար նախկին հակառակորդները պետք է միավորեն ջանքերը:

Մարտի 24-ին Երևանի կինոթատրոններում տեղի կունենա ամենասպասված բլոկբաստերներից մեկի պրեմիերան: «Բեթմենն ընդդեմ Սուպերմենի. Արդարության արշալույսին» ֆիլմը հերթական թանկարժեք խաղալիքը չէ, ինչպես կարող է թվալ առաջին հայացքից: Դա դարակազմիկ իրադարձություն է կինոյի համար, որը տասնամյակներ շարունակ ձգտում էր էկրանին իրար դեմ հանել կոմիքսների ամենահայտնի հերոսներին: 2013-ին «Պողպատե մարդը» կինոֆիլմի հայտնվելն ու բավականին լավ հասույթը հնարավորություն տվեցին մշակել այդ հսկայական նախագիծը, իսկ անգերազանցելի Զաք Սնայդերը հերթական անգամ զբաղեցրեց ռեժիսորի աթոռը:

Մարտի 10-ին Երևանի կինոթատրոնների էկրաններ կբարձրանա Քոեն եղբայրների «Կեցցե Կեսարը» ֆիլմը: Հումորի յուրօրինակ զգացումը` «սև» ու ֆատալիզմով շաղախված, մեծ տանդեմի այցեքարտն է: Ու թեև եղբայրների աշխատանքը սովորականից քիչ է որպես կատակերգություն ներկայացվում, իրականում դրանք ցանկացած դրամայից էլ լուրջ են: «Կեցցե Կեսարը» միաժամանակ սիրո խոստովանություն է և ատելության դրսևորում հոլիվուդյան արտադրանքի հանդեպ, որն ատում ենք միայն թղթադրամ տպելու համար նախատեսված անհոգի հոսքագծի վերածվելու, և սիրում` իսկական հեղինակներին առանց սահմանափակումների արարելու հնարավորություն տալու համար:

Աշխարհի ամենախարիզմատիկ և հայտնի հակահերոսներից մեկի` Marvel-ի վերջին հայտնությունը կինոյում, մեղմ ասած, ձախողված էր: 2009-ին նկարահանված «Իքս մարդիկ. Սկիզբ. Ռոսոմախա» կինոնկարում հայտնի կերպարն այնքան էր նվաստացած, որ երկրպագուներն այդ գործը հիշում են բացառապես որպես սարսափելի երազ: Արդարությունը հաղթեց միայն 2015-ին, երբ էքսցենտրիկ Թիմ Միլլերը սկսեց «ճիշտ» «Դեդփուլի» նկարահանումները: Կինոնկարը «մեծահասակների համար» վարկանիշ ստացավ, քանի որ այդ կերպարի գոյությունն առանց որոշակի դաժանության անհնար է պատկերացնել: Սև և սուր հումորը, կինոյին հատուկ տարբեր կարծրատիպերը ծաղրի ենթարկելու հետ մեկտեղ, նոր ֆիլմը դասեց անմոռանալի «Պիպեց»-ի շարքին:

Հայտնի «Գաղտնի նյութեր» գիտաֆանտաստիկ սերիալի վերջին` 9-րդ սեզոնն ավարտվել է 2002 թ. մայիսին: Հետո հայտնվեց երկրորդ լիամետրաժ «Ցանկանում եմ հավատալ» ֆիլմը, որն անհաջող էր պրոդյուսերների համար: 14 տարի անց շոուի անփոխարինելի հեղինակ Քրիս Քարթերը որոշեց վերակենդանացնել սերիալը` ըստ էության, շարունակությունը ոչ թե 10-րդ սեզոնն է, այլ նոր, վերագործարկված մինի-սերիալ է, բաղկացած ընդամենը 6 էպիզոդից: Դևիդ Դուխովնին և Ջիլիան Անդերսոնը, հանդիսատեսին հոգեհարազատ դարձած ՀԴԲ գործակալներ Ֆոքս Մալդերի և Դանա Սկալլիի դերերում, հերթական անգամ ջանում են հանգուցալուծել խճճված պարանորմալ երևույթը 21-րդ դարի նոր իրողությունների պայմաններում:

Հունվարի 14-ին կինոթատրոնների էկրաններ է բարձրանում լեգենդար բռնցքամարտիկ Ռոքքի Բալբոայի մասին հերթական ֆիլմը: Եվ թեև կինոնկարն ավելի շուտ ճյուղավորում է, քան լիարժեք շարունակություն, կինոցուցադրման համար պատասխանատուները, շեշտելու համար կապը մեծն իտալացու հետ, այն անվանել են «Քրիդ. Ռոքքիի ժառանգությունը»: Ափսոս, քանի որ նույնիսկ առանց որևէ կապի Բալբոայի հետ, երիտասարդ և շնորհալի Ռայան Քուգլերի ստեղծագործությունը վերջին տարիներին գրեթե մեռած համարվող ժանրի սլացիկ, գեղեցիկ ու բովանդակալից նմուշ է:

Երևանի կինոթատրոններում մեկնարկել է Քվենտին Տարանտինոյի «Ատելի ութնյակը» ֆիլմը, որի ճակատագիրն այնքան էլ հաջող չդասավորվեց դեռ սցենարի գրման պահից: 2013-ին դերասանների գործակալներից մեկի մեղքով ձեռագիրը հրապարակվեց, իսկ մի քանի շաբաթ առաջ կինոնկարը ցանցահենության զոհ դարձավ՝ կինոժապավենի պրոմոպատճենը հայտնվեց ցանցում, իսկ առաջին 24 ժամվա ընթացքում ներբեռնվեց ավելի քան կես միլիոն անգամ: Օրերս կինոնկարը համացանցում տեղադրած ցանցահենները հրապարակավ ներողություն խնդրեցին մեծ ռեժիսորից՝ նշելով, որ դա թույլ տվեց լավ գովազդել ֆիլմը: Սակայն, ցանկացած կինոնկարի համար լավագույն նվաճումը կինոդիտողի ճանաչումն է: Իսկ դա Տարանտինոյին շատ լավ է հաջողվել՝ չէ որ անհաճո անվան տակ Տարանտինոն թաքցնում է հիասքանչ մի կտավ, որից անհնար է կտրվել:

Apple ընկերության հիմնադիր Սթիվ Ջոբսը 2011-ի հոկտեմբերին իր վախճանից հետո հայտնվեց կինոարտադրության ուշադրության կենտրոնում: «Ջոբսի ֆենոմենը» գերում է միլիոնավոր մարդկանց, որոնց համար ընկերության արտադրանքի պաշտամունքը բացարձակ ճշմարտության էր վերածվել: Կինոյի համար այդպիսի հեռանկարային նյութից հրաժարվելը մեղք կլիներ՝ լեգենդար մարդու կայացումն ու «ներքին խոհանոցը», որտեղ հորինվել և ստեղծվել է այն ամենն, ինչի համար այսօր սիրված է «խնձորային» ընկերությունը: Առաջին բլիթը կուտ գնաց. երկամյա վաղեմության Ջոշուա Մայքլ Շտերնի «Ջոբս. Գայթակղության կայսրությունը» ֆիլմը Էշթոն Քաթչերի դերակատարմամբ ջախջախվեց քննադատների կողմից և սառը ընդունվեց կինոսերների շրջանում: Սակայն ստուդիաների բոսսերը չհանձնվեցին և որպես ռեժիսոր հրավիրեցին հեղինակավոր բրիտանացի Դեննի Բոյլին:

Հունվարի 7-ին տեղի կունենա Ալեխանդրո Գոնսալես Ինյարիտուի նոր կինոնկարի՝ «Վերապրածի» երկար սպասված երևանյան պրեմիերան Լեոնարդո դի Կապրիոյի գլխավոր դերակատարմամբ: Անցյալ տարի մեքսիկացին արժանի հաղթանակ տոնեց Օսկարի համար մրցավազքում՝ «Բերդմենը» ռեժիսորի վարպետության գագաթնակետն էր, իդեալական բալանս ապահովելով ձևի և բովանդակության միջև: Այդպիսի բալանսը հատուկ չէր Ինյարիտուին՝ նախորդ աշխատանքներում նա միշտ սևեռուն ուշադրություն է դարձրել ձևին, մինչդեռ բովանդակությունը լոկ միջոց է եղել իր տեսլականը հանդիսատեսին հասցնելու համար: «Բերդմենն» այնքան անսովոր էր, որ ակադեմիկոսները շռայլեցին ոսկե արձանիկները: Սակայն մեկ տարի անց Ինյարիտուն արեց այն, ինչ ամենից լավ է ստացվում իր մոտ: Ռեժիսորի ձգտումն իրատեսությանը ինչ-որ չափով ազդում է բովանդակության համոզիչ լինելու վրա: Սակայն, որքան էլ տարօրինակ լինի, դա միայն օգուտ բերեց ֆիլմին: