2010-ին բարձրացավ Թուրքիայի` որպես տարածաշրջանային առաջատարի դերը, այն ժամանակ, երբ Անկարային դուրս մղելու Իրանի փորձերը ոչնչի չհանգեցրին, ավելին, Թեհրանը հիմա որոշ առումով կախված է Թուրքիայից: Ինքնամեկուսացման քաղաքականությունը, որն Արևմուտքին մատուցվում է որպես «իսլամական արժեք», ավելի ու ավելի շատ հարվածում է Իրանին: Երևում է, այդ երկրի համար լավագույն մոդել լինելու է հենց պետության թուրքական ձևը. աշխարհիկություն` խոսքով, իսլամիզմ` գործով: Ցավոք սրտի, կամ, երևի, բարեբախտաբար, Իրանն Աթաթուրքի նման կերպար չունի: Հանգուցյալ այաթոլլա Հոմեյնին ուղղակի կրոնական առաջնորդ էր, որը խաղում էր ուղղափառ մահմեդականների զգացմունքների և ԱՄՆ նկատմամբ ատելության վրա: Իսկ Մահմուդ Ահմադինեժադը կարող է կիսել Սադամ Հուսեյինի ճակատագիրը` դրա համար նա բոլոր «հնարավորություններն ունի»: 2011-ին տարածաշրջանի զարգացման վատատեսական տարբերակներից կարող է դառնալ ԱՄՆ պատերազմն Իրանի հետ: Ինչպես արդեն գրել ենք, Վաշինգտոնն ուղղակի չի կարող թույլ տալ, որպեսզի նա վերահսկողություն չունենա աշխարհի որևէ կետում գտվող նավթի և գազի պաշարների վրա, առավել ևս, երբ դրանք շատ են: Իրանին է պատկանում բնական գազի համաշխարհային պաշարների 16 տոկոսը և նավթի պաշարների` շուրջ 10 տոկոսը: Նշենք, որ իրանյան միջուկային ծրագրի հետ պատմությունը շատ է հիշեցնում Իրաքին ուղղված մեղադրանքներն այն մասին, որ նա ունի զանգվածային ոչնչացման զենք: Երբ պարզվեց, որ ոչ մի զենք էլ չկա, արդեն ուշ էր` Իրաքն արդեն գոյություն չուներ, նավթի վերահսկողությունն ԱՄՆ ձեռքում էր, իսկ Սադամը` ենթարկված մահապատժի: Սցենարն օրիգինալությամբ աչքի չի ընկնում, բայց դրա կրկնությունը հնարավոր է, ինչու ինչ-որ նոր բան հորինել…

Հայաստանի մյուս հարևանը` Թուրքիան, ամենայն հավանականությամբ, գրեթե հրաժեշտ է տվել ԵՄ մտնելու հույսներին և հիմա փորձում է դրա նմանօրինակը ստեղծել Արևելքում: Դե ինչ, պետք է խոստովանել, որ որոշ առումով սկսել է ստացվել: 2011-ի ընտրությունները վերջնականապես կամրապնդեն իշխող Արդարություն և զարգացում կուսակցության դիրքերը, իսկ Էրդողանը, հնարավոր է, դառնա Թուրքիայի հաջորդ նախագահը: Հայաստանի հետ հարաբերությունները կմնան նույն սառած կետում, առնվազն ևս մի քանի տարի: Վրաստանն ինչպես միշտ կփորձի «վերականգնել տարածքային ամբողջականությունը» և խաղալ հակառուսական տրամադրությունների վրա: Այդ ուղին արդեն դատապարտված է կործանման, և պարոն Սահակաշվիլիի հայտարարությունները, որոնք հաճախ արվում են ոչ տեղին, կարող են նրա հետ չար կատակ խաղալ. նա վերջնականապես կվերածվիչլսող երեխայի, որին պետք է պատժել: Ի միջի այլոց, նրանք կպատժեն Ռուսաստանի օգնությամբ, և դրանից պատիժն ավելի ցավոտ կլինի:

Դե հիմա անդրադառնանք մեր «ոխերիմ բարեկամ» Ադրբեջանին: Միգուցե Իլհամ Ալիևը փորձի պատերազմ սկսել Լեռնային Ղարաբաղում և հնարավոր է` դիմանա մեկ օր, ոչ ավել: Իսկ թե ինչ կլինի հետո, նա ավելի լավ է չպատկերացնի, որովհետև չնայած սպառազինությունների և փողերի հսկայական քանակությանը, ադրբեջանական բանակն ի վիճակի չէ պատերազմել: Իհարկե, կրկին կլինեն վարձու զինվորներ, և, ցավոք սրտի, ոչ միայն իսլամական երկրներից…Բայց միևնույն է, Բաքուն հաղթանակի երես չի տեսնի, թեկուզ այն պատճառով, որ 5 օրում նա ոչինչ չի կարողանա անել, իսկ ավելի երկար ժամանակ նրան համաշխարհային առաջնորդները չեն տա: Ահա այսպես էլ կստացվի հերթական «բեռ 200»-ը, հերթական կորցրած շրջանները և, որպես հետևանք, հեռացում նավթային կերակրամանից: Իսկ դա Ալիևի կլանի համար հավասարազոր է մահվան:

Ահա մոտավորապես այն, ինչ մեզ սպասում է հաջորդ տարի: Բայց միգուցե մենք սխալվում ենք, և ամեն ինչ լրիվ հակառակը ստացվի: Անհանգիստ տարածաշրջանում ապագան կանխագուշակելը նման է սուրճի մրուրով գուշակություն անելուն: Միշտ կգտնվի պետության ղեկավար, որը մի խոսքով կամ կրակոցով ուղղակի կոչնչացնի ողջ Հարավային Կովկասը: Ինչն էլ պատրաստվում են անել Իլհամ Ալիևը և Միխայիլ Սահակաշվիլին: Հուսանք, որ նրանց մոտ ոչինչ չի ստացվի: