Օլիմպիական խաղերում բացի ֆիզիկականից, կարևոր է նաև հոգեբանական վիճակը

Ես սկսզբից կարատե էի պարապում, ապա բասկետբոլ էի խաղում, ու զգացի, որ ինձ պետք է նաև ֆիզիկապես լավ պատրաստ լինել: Հայրիկիս` Յուրի Վարդանյանին խնդրեցի, որ ծանրամարտ պարապի ինձ հետ, որպեսզի թռիչքս բարձրանա, արագությունս լավանա, ու ես կարողանամ ավելի լավ հանդես գալ բասկետբոլում: Բայց մի օր տեսա, որ երկու մարզաձևը չեմ կարող համատեղել ու ընտրեցի ծանրամարտը:

Ամերիկայում էի բասկետբոլ պարապում, հասակս չէր համապատասխանում ու զիջում էի մնացած տղաներին: Ես հասկացա, որ ծանրամարտով կարող եմ ավելի շատ առաջ գնալ ու ընտրեցի այն:

Ես մարզվում էի մեր ավտոտնակում: Ու մի անգամ պարապմունքից հետո զանգ եկավ, գնացի հեռախոսը բարձրացրի ու զգացի, որ քաշ չկար այդտեղ: Տեսա, թե ինչքան եմ ուժեղացել, ու ուզեցի, որ դրանից հետո միշտ ուժեղ լինեմ:

Այո, ինչ-որ տեղ ազդել է: Նա ամեն ինչի հասել է սպորտում, ու ես էլ ցանկացա նրա ուղին բռնել:

Հայրիկս շատ ուրախ էր, որ ես ընտրեցի ծանրամարտը, ու շատ լուրջ ընդունեց, ավելի լուրջ` քան ես: Նա հարթակ սարքեց, ծանրաձող բերեց, մարզահագուստ առավ ու այդպես սկսվեց:

Երբ մտնում էի դահլիճ, այլևս հայրիկ-որդի փոխհարաբերություն չէր, այլ մարզիչ-մարզիկ: Ինքը շատ լուրջ էր աշխատում, ցույց էր տալիս, թե ինչպես պետք է բարձրացնել ծանրությունը ու միշտ օգնում էր ինձ:

2,5 տարի հայրկիս հետ եմ մարզվել: Ապա ես տեղափոխվեցի Կոլորադոյի Օլիմպիական բազա, որտեղ ամբողջ տարի հավաք էր լինում: Չնայած դրան, նորից հայրիկիս ծրագրով էի մարզվում:

Հայաստնաում մարզումները շատ լուրջ են, սա է պատճառը եղել, որ ես այստեղ շատ եմ աճել: Այնտեղ խաղ ու պար լինի կարծես, հաճույքի համար են մարզվում: Իսկ այստեղ պրոֆեսիոնալ են` մարզիկներն ու մարզիչները:

Տեխնիկաս է փոխվել, ավելի արագացել ու ուժեղացել եմ:

Ես որ սկսեցի ծանրամարտով զբաղվել, մտածեցի, որ ներկայացնելու եմ իմ երկրը: Երբ Պանամերիկյան խաղերում հանդես եկա ու ԱՄՆ-ի դրոշը բարձրացավ, զգացի, որ անպայման իմ եռագույնի տակ եմ ուզում հանդես գալ:

Մինչև 23 տարեկանների Եվրոպայի առաջնությունում եմ հանդես եկել և 5-րդ տեղ գրավել: Ես մասնակցել եմ մրցաշարերի, միգուցե լավ արդյունք չեմ ունեցել, բայց փորձ ունեմ: Եթե համեմատեմ թիմի մյուս տղաների հետ, այո, ես փորձի պակաս ունեմ, բայց չեմ կարծում, որ դա ինձ կխանգարի:

Տղաները շատ լավ են ինձ ընդունել, բոլորի հետ էլ լավ ու ընկերական հարաբերություններ ունեմ: Միշտ միասին ենք լինում, ամեն կիրակի միասին եկեղեցի ենք գնում: Ես Երևանում եմ ապրում, բայց որ գնում եմ Գյումրի, այնտեղի տղաներին պարտադիր հանդիպում եմ:

Ես չեմ մտածում նրա արդյունքները գերազանցելու մասին: Հայրիկս այնքան բաների է հասել, որ ես 10%-ն էլ եթե անեմ, մինչև կյանքիս վերջ կհիշեն ինձ: Ես մի նպատակ ունեմ, որ հայրիկիս արդյունքը գերազանցեմ, բայց քաշային կարգերը հաշվի չենք առնում (ծիծաղում է):

Ես միշտ էլ ուզել եմ նմանվել հայրիկիս: Նա ոչ միայն սպորտում, այլև կյանքում շատ լավ ու լուրջ մարդ է: Մեր երեք եղբայրներից ես եմ, որ ավելի շատ նման եմ նրան:

Որ առաջնություններից առաջ պետք է միշտ հանգիստ լինել:

Շատ լուրջ եմ նախապատրաստվում, ու երեխա ժամանակից երազել եմ մասնակցել ու հաղթել Օլիմպիական խաղերում: Ես գիտեմ, որ լուրջ շանսեր ունեմ ու կփորձեմ իմ երկրի համար մեդալ նվաճել:

Պետք է հանգիստ լինի, լարվածություն չպետք է լինի: Բացի ֆիզիկականից, կարևոր է նաև հոգեբանական վիճակը:

Ես կարողանում եմ հաղթահարել դժվարությունները: Եղել են դեպքեր, որ սխալվել եմ, բայց սովորել եմ դրանցից ու փորձում եմ այլևս չկրկնել:

Ես 2000 թվականից նայում եմ բոլոր առաջնությունները ու գիտեմ` ով ինչ արդյունք է ցույց տալիս ու ինչպես է բարձրացնում ծանրաձողը: Եթե մի քանի կիլոգրամ էլ ավելացնեմ, ապա կկարողանամ շատ լավ ելույթ ունենալ: