Արամ Դեմիրճյանի պատմությունը.
«Իմ հայրը, որը ծնվել է 1901թ. Դիարբեքիրում, պատմեց այս իրական իրադարձությունների մասին, երբ ես արդեն մեծ էի: Ինձ համար շատ ծանր էր լսելը, թե ինչ է կատարվել նրա հոր հետ և ինչպես է ինքը խուսափել մահից: Ես ծնվել եմ Լիբանանում և կցանկանայի պատմել այն, ինչի մասին պարտավոր եմ պատմել:
Իմ պապը դարբին էր, նա ձեռնաշղթաներ էր պատրաստում կալանավորների համար: Թուրքերը հագցրեցին նրան իր իսկ պատրաստած ձեռնաշղթաներն ու տարան հարցաքննության, ընտանիքն այլևես երբեք չտեսավ նրան:
Իմ հայրը շատ տաղանդավոր մարդ է: Նա նվագում էր երաժշտական գործիքների վրա, գեղեցիկ ձայն ուներ: Նա մոլեռանդ չէր: Փախուստի ճանապարհին նա օրեր ու ամիսներ մնում էր տարբեր գյուղերում: Շատ շեյխեր ապաստան էին տալիս նրան: Նրանցից մեկին դուր եկավ հորս ձայնը և նա հրավիրեց հորս երգել մզկիթում: Ոչ ոք չունենալով, նա չէր կարող մերժել շեյխին: Կարծում եմ, իմ հայրը խոսում էր քրդերեն: Երեք ամիս անց, հայրս, որը նաև լավ ձիավար էր, գիշերը լքեց գյուղը, ոչ մի բան չիմանալով իր ընտանիքի մասին: Ես չգիտեմ, թե նա ինչպես հասավ Հալեպ: Ես գրում էի նրա եղբայրների ու մոր մասին, որոնք մազապուրծ լինելով ցեղասպանությունից, հանդիպել են հորս հետ Լիբանանում: Հորս ավագ քրոջը թուրք զինվոր է փախցրել:
Ես հիշում եմ նաև մորս ու նրա ընտանիքի մասին, որը բռնագաղթվեց Կոնիայից: Մորս պատմությունն այլ է: Նրա հայրը՝ Սարգիսը բավականին հարուստ վաճառական էր, նա ոսկե դրամներ էր փոխանակում: Սակայն, նա բռնագաղթի չենթարկվեց, իր ընտանիքի՝ երեք դուստրերի, որդու ու կնոջ հետ: Նրան տարան վաղ առավոտյան և նա այլևս չվերադարձավ: Կանայք կարողացել էին պահել ոսկե դրամները՝ տեղի թուրքերը վարձատրության դիմաց օգնեցին նրանց նստել Կոնիայից Տարտուս մեկնող գնացքը»:
