Թուրքիան գնալով ավելի է հեռանում քաղաքակրթությունից, վերադառնալով Աբդուլ Համիդ Երկրորդի ժամանակները, երբ քրիստոնյաի կյանքը ոչինչ չարժեր, իսկ մահմեդական մարդասպանները դառնում էին պետության հերոսներ: Եվ այժմ, եւ այն ժամանակ սպանության գործիքը դրվում էր ոչինչ չհասկացող եւ ոչնչով չզբաղվող երիտասարդության ձեռքը: Պետք է նշել, որ արմատական իսլամիստները հիմնականում հավաքագրում են իրենց կազմը չունեվոր եւ գործազուրկ զանգվածից, հոգեպես անկայուն մարդկանցից: