Անկարայի եւ Բաքվի համար արդեն «լավ» ավանդույթի նշան է դարձել ցանկացած խորհրդաժողովում, լինի դա ԱՄՆ-ում, Եվրոպայում թե Ռուսաստանում, խոսել հայ-թուրքական հարաբերությունների մասին, ավելի ճիշտ դրանց բացակայության մասին: Ընդ որում դա ասվում է երկրորդ կողմի բացակայությամբ եւ ժխտվում է նույնիսկ ոչ թե փոխզիջման, այլ ուղղակի երկխոսության ամեն մի հնարավորություն, որը թույլ կտար ինչ-որ հարցերում համաձայնության գալ: Ընդ որում, ինչպես դա միանգամայն պարզ դարձավ վերջին տարիներին, Թուրքիան գնալով ավելի ու ավելի է դառնում Ադրբեջանի պատանդը, որը Հայաստանին վատաբանելու համար ոչ մի բանի առջեւ չի կանգնում: