Եթե մեզանից մեկը մեդալ է նվաճում` այն բոլորինս է

2005-ին դարձա Եվրոպայի չեմպիոն, այդ հաջողությունը ինձ տրվեց տարիների աշխատանքի և ստաբիլ մարզումների շնորհիվ: Լինել առաջին հայ չեմպիոնը պարտավորեցնող է: Ես շատ եմ ցանկանում, որ փոքր երեխաները շարունակեն իմ հաջողությունները ու նաև գերազանցեն ինձ:

Դժվարություններ շատ են եղել: Մեր մարզաձևը շատ զարգացած է, ու ամեն քաշային կարգում 80 ավելի մարզիկներ են մասնակցում: Մրցակցությունը մեծ է, ու առաջին եռյակում տեղ գտնելու համար շատ դժվարությունների ես հանդիպում: Բայց ասեմ, որ եթե մարզիկն ունի նպատակ, ապա կարողանում է հաղթահարել ցանկացած դժվարություն:

Սա զուտ քաշիս հետ էր կապված: Ես ամեն մրցաշարից առաջ 5-6 կիլոգրամ քաշ էի գցում ու դրա հետ էլ այդպես վարվեցի: Տեղափոխվելով մի քաշ բարձր` տարբեր խնդիրներ առաջացան: Փոխվեցին մրցակիցներս, մենամարտելու ձևը, ու կարծես ամեն ինչ նորից սկսած լինեի: Ինձնից պահանջվեց երկու տարի, որ լրիվ հարմարվեմ այս քաշում ու կրկին մեդալներ նվաճեմ:

Իսկապես, մի քանի վայրկյանում պետք է կողմնորոշվես ու մտնես մարտի մեջ: Քեզնից է կախված մենամարտի ելքը, դրա համար պետք է տրամադրվել ու առաջին իսկ վայրկյանից պատրաստ մենամարտել:

Մարզումները: Մրցումներն ավելի հեշտ են լինում ինձ համար:

Ինչպես բոլորը` ես էլ ունեմ: Բայց բառերով չեմ կարող նկարագրել, պետք է ուղղակի տեսնեն մարդիկ, որ պատկերացում ունենան:

Մարզաձևը ճապոնական է, բայց չէի ասի, որ այն պատկանում է նրանց, քանի որ ձյուդոյով ամբողջ աշխարհում են զբաղվում ու հասնում են հաջողությունների: Մենք էլ հանդիպում ենք նրանց ու շատ հաճախ հաղթում ենք: Գիտեք, երևի մեր Հայաստանի բնակլիմայական պայմաններն են ստիպում լինել կռվող ու պայքարող, դա է նաև պատճառը, որ կարողանում ենք հաղթել:

Այո: Դժվարն այն է, որ այդ տիտղոսները պետք է կարողանաս պահել:

2006-ի աշխարհի Գավաթի ժամանակ, երբ ես մենամարտեցի Օլիմպիական եռակի չեմպիոնի հետ: Մենամարտը հավասար էր ընթանում, բայց ես մեկ միավորով պարտվեցի:

Ես 22 տարի է մարզվում եմ ձյուդոյով, ու այս ընթացքում փոփոխությունները շատ են եղել: Իմ սերնդակիցներից շատերը հիմա էլ չեն մարզվում ու երիտասարդներ են եկել: Բայց ես շատ հարմարվող մարդ եմ, ու կարողանում եմ մարզիչների ու թիմակիցների, բոլորի հետ էլ լեզու գտնել: Միշտ էլ ու հիմա էլ տղաներով շատ ենք իրար կապված, բոլորս բոլորիս համար ենք անում ու աշխատում: Կարևորը, որ մենք ընկերներ ենք, ու եթե մեզանից մեկը մեդալ է նվաճում, ապա այն բոլորինս է:

7 տարեկանից մարզվում եմ: Ես ծնվել եմ Հրազդան քաղաքում, ու այնտեղ այդ ժամանակ միայն ձյուդոյի ու խոտի հոկեյի խմբակներ կային: Ես էլ ընտրեցի ձյուդոն: Ասեմ, որ ծնողներս տեղյակ չէին: Այն ժամանակ բժշկական թղթեր էին պետք, որպեսզի ներկայացնեինք սպորտդպրոց: Ես էլ վախենում էի, որ ծնողներիս ասեմ, նրանք կարգելեն ինձ մարզվել: Բայց մի քանի ամիս հետո տեղյակ պահեցի, ու նրանք հասկացան, որ ձյուդոն իմ ամեն ինչն է:

Հենց այդ տարիքից ես երազում էի Օլիմպիական խաղերում հաղթելու մասին:

Մարզիկներին ամենաշատը վնասվածքներն են խանգարում, ու դրանից վատ բան չի կարող լինել: Այդ Օլիմպիադայում Իրանի մարզիկի հետ գոտեմարտում ձեռքի վնասվածք ստացա ու չկարողացա շարունակել ելույթս:

Այստեղ էլ չստացվեց: Եգիպտացու հետ մենամարտը հավասար վերջացավ, բայց դատավորները որոշեցին հաղթանակը շնորհել նրան, ու ես դուրս մնացի հետագա պայքարից:

Ոչ, տարիների ընթացքում լարվածությունը, հուզմունքը անցել են: Հիմա ես ավելի հանգիստ եմ ու հավասարակշռված: Նպատակ ունեմ իմ առջև դրած, ու անելու եմ ամեն ինչ, որ հասնեմ դրան:

Պետք է տակտիկական խնդիրների վրա աշխատեմ: Ես ուսումնասիրել եմ մրցակիցներիս, նրանք թվով 32-ն են: Շատերին ճանաչում եմ, քանի որ տարբեր մրցաշարերի ժամանակ հանդիպել եմ նրանց ու ծանոթ եմ նրանց ոճին: