Անկարայում բավականին լավ են հասկացել, որ դեպի տարածաշրջանային տերություն ընկած ճանապարհն անցնում է ոչ միայն տարածաշրջանի երկրների հետ համագործակցության եւ ածխաջրածինների արտահանման հարմար տարանցման, այլ նաեւ ՄԱԿ-ի Անվտանգության Խորհրդին անդամակցելու միջոցով: Այնպես ստացվեց, որ Միխաիլ Սահակաշվիլու «հնգօրյա պատերազմից» ամենից շատը շահեց Թուրքիան եւ, այդպիսով, կարող է հավակնել ՄԱԿ-ում թափուր աթոռին: Պետք է ասել, որ վերջերս Միացյալ ազգերի կազմակերպությունը գրեթե ոչինչ չի որոշում, իսկ եթե որոշում է, ապա չգիտես ինչու ելնելով միջազգային իրավունքի հիմնական սկզբունքների վերաբերյալ ինչ-որ անհասկանալի համոզմունքներից: