Ղարաբաղում ռազմական գործողությունների վերսկսման սպառնալիքը միանգամայն իրական է

Անվտանգության հարցին միշտ պետք է վերաբերվել ամենայն լրջությամբ: Անվտանգության ապահովումը պետության կարեւորագույն խնդիրն է եւ նախագահի ու կառավարության կարեւորագույն պարտականությունը` հաշվի առնելով իրավիճակի բարդությունը ղարաբաղյան խնդրի կարգավորման շուրջ: Իրավիճակը կարելի է պահել քաղաքական կարգավորման հունում միայն ռազմական ներուժի հավասարակշռությամբ: Կողմերից մեկի գերակայությունը ռազմական ուժի առումով կհանգեցնի նոր արյունահեղության:

Ռուսաստանի այժմյան ղեկավարությունը, ցավոք, չունի հստակ ռազմավարություն Հարավային Կովկասում: «Սակայն Ադրբեջանի եւ Հայաստանի հետ հարաբերություններում Ռուսաստանը ձգտում է պահպանել բարեկամական համագործակցության բալանսը: Ի դեպ, այդ քաղաքական գիծն արդեն տարիներ շարունակ պահում է իրավիճակը Ղարաբաղի շուրջ խաղաղ շրջանակներում:

Ռուսաստանը, ի դեմս նրա ղեկավարության առողջ մասի, փորձում է մնալ Կովկասում եւ պահպանել այնտեղ իր ներկայությունն ու ազդեցությունը: Ռուսաստանի համար դա կարեւոր է, թույլ չտալու համար ողջ Հյուսիսային Կովկասի ապակայունացում, ՆԱՏՕ-ի ռազմակայանների տեղակայում եւ ռազմական ուժի ներթափանցում ռուսական տարածքի խորքերը: Հայաստանը Ռուսաստանի հենակետն է Հարավային Կովկասում: Միեւնույն ժամանակ Հայաստանի համար կենսականորեն կարեւոր է դաշնակցային հարաբերություններ ունենալ Ռուսաստանի հետ: Եթե Հայաստանը վստահի Արեւմուտքի խոստումներին, նա կկորցնի իր պետականությունը, իր անկախությունը:

Հայաստանը իրավունք ունի ձեւավորվել դաշնակցային հարաբերություններ ում հետ ցանկանա: Սակայն եթե դա չնյարդայնացնի Ռուսաստանին եւ չհակասի նրա շահերին: Մոսկվան կարող է երես թեքել Երեւանից եւ տեղափոխել համագործակցությունը միայն փոխշահավետ հարաբերությունների մակարդակ, առանց որեւէ քաղաքական, տնտեսական արտոնությունների: Սակայն դա կհակասի Հայաստանի ազգային շահերին, կհանգեցնի Հայաստանի մեկուսացմանը եւ հնարավոր է, նրա փլուզմանը:

Ռուսաստանում կա մեծ հայկական սփյուռք: Կարծում եմ, նա կարող է էապես ավելի մեծ դեր կատարել հայ-ռուսական դաշնակցային հարաբերությունների զարգացման գործում: