«Արարատ 73» ֆուտբոլային թիմին նվիրված արձանախմբի հեղինակն է քանդակագործ Վլադիմիր Անտաշյանը։

Հետաքրքիր, ուրախ, կատակասեր ու բարեհամբույր. այսպիսին է «Արարատի» կենտրոնական կիսապաշտպան Սերգեյ Բոնդարենկոն: Նա շատ երիտասարդ տարիքում է դարձել «Արարատի» խաղացող, մասնակցել է թիմի գրեթե բոլոր խաղերին և 1973-ին էլ իր ներդրումն ունեցել նվաճված մեդալներում: Բոնդարենկոն այժմ ապրում է ԱՄՆ-ում, սակայն տարածությունը չխանգարեց, որպեսզի նա հաճույքով պատասխանի PanARMENIAN.Net-ի հարցերին: Մենք կրկին առաջարկում ենք ձեզ հետ գնալ դեպի 1973 թվականի վերջ ու տեսնել, թե ինչ հետաքրքիր դեպքեր կպատմի Բոնդարենկոն իր և թիմի մասին:

Դժվար է գտնել մի հայի, որը լսած չլինի «Արարատի» մասին: 40 տարիների ընթացքում այս թիմին շարունակել են սիրել, հպարտանալ 1973 թվականին մեծ հաղթանակները կերտած ֆուտբոլիստներով: Հենց նրանք են, որ ֆուտբոլը Հայաստանում և ԽՍՀՄ-ում բարձրացրին մի նոր մակարդակի վրա ու հավերժացան «Արարատ-73» անունով: Մենք էլ մտովի տեղափոխվում ենք հեռավոր 1973 թվական ու խոսում թիմի անփոխարինելի ձախ պաշտպան Նորայր Մեսրոպյանի հետ:

PanARMENIAN.Net-ը մեծ ուրախությամբ, սիրով ու ոգևորությամբ զրուցել է «Արարատ-73»-ի բոլոր ֆուտբոլիստների հետ: Այդ անմիջական մարդիկ այնքան մեծ ոգևորությամբ ու կենդանի ներկայացրին իրենց կերտած պատմությունը, որ անկախ մեզանից` մենք էլ 40 տարի հետ գնացինք ու հայտնվեցինք 1973 թվականում: Սիրելի ընթերցողներ, դուք էլ մեզ հետ միասին եկեք նստենք ժամանակի մեքենան և պատկերացրեք, որ հիմա ամենևին էլ 2013-ը չէ, այլ 1973-ը: Իսկ մեր առաջին զրուցակիցը «Արարատի» ձախ հարձակվող, անսահման արագ, ամենահաս կամ, պարզապես, թիմի կատակասեր, ուրախություն և բարձր տրամադրություն ապահովող Նիկոլայ Ղազարյանն է:

«Արարատը» մի գաղափարախոսություն էր, որով ապրում էին բոլորը: Ֆուտբոլիստներն իրենց հետևից տանում էին հարյուրհազարավոր երկրպագուների, իրենց ցուցադրած խաղով նրանք կարողանում էին օրեր շարունակ մեծ ուրախություն ու հպարտություն պարգևել բոլորին:

Միայն հաղթելուց հետո ես զգում դրա գինը և ձգտում ես կրկին բարձրունքում լինել: Հաղթելը պարզապես անհրաժեշտություն է դառնում: Այդպես եղավ նաև «Արարատի» հետ: Գավաթին տիրանալուց հետո թիմը հասկացավ, որ այն ինչ մի քանի տարի առաջ երազանք էր թվում, կարող է իրականանալ մեծ ջանքերի ու համառության շնորհիվ: Խաղացողներից շատերն են խոստովանում, որ եթե չնվաճեին Գավաթը, դժվար թե կարողանային ոսկե մեդալների արժանանալ նաև առաջնությունում: Դա նրանց աստեղային ժամն էր ու այն ձեռքից բաց չթողեցին:

«Արարատը» 1973 թվականին կարողացավ միանգամից տիրանալ երկու բաղձալի կոչման` գավաթակրի և չեմպիոնի: Այս հաջողությունները բացառիկ էին երկու առումով` մինչ այդ հայկական որևէ թիմ նման արդյունք չէր գրանցել և հայկական ֆուտբոլն ունեցավ իր փառավոր էջը, որն «Արարատի» խաղացողները գրեցին իրենց քրտինքով ու տաղանդով:

Դեռ մի քանի տարի առաջ, երբ առաջին անգամ հարցազրույց ունեցանք լեգենդար ֆուտբոլիստ Հովհաննես Զանազանյանի հետ, միանգամից որոշեցինք, որ պետք է անպայման մեծ շարք անել «Արարատ» կոչվող ֆուտբոլային հրաշքի հետ: