Օբաման չհաճոյացավ ոչ հայերին, որ թուրքերին, ինչը և սպասելի էր

PanARMENIAN.Net - Թուրքիան նույնպես դժգոհ է Օբամայի ուղերձից, և նա իր հավակնություններն ունի. ինչո՞ւ է ԱՄՆ նախագահը դիմում միայն ԱՄՆ հայկական համայնքին և ինչու է նա պարտադիր խոսում սպանդի մասին: Անկարայի խոսքերով, Օբաման ընդհանրապես չպետք է հիշատակի Հայոց ցեղասպանության մասին: Այդ ժամանակ ինչո՞ւ է ԱՄՆ յուրաքանչյուր նախագահ հենց ապրիլի 24-ին դիմում հայ համայնքին: Տպավորություն է ստեղծվում, որ տերմինների շուրջ ողջ այդ խաղը կոչված է ուղղակի Հայոց ցեղասպանության ճանաչման գործընթացը մոռացության մատնելու համար: Չէ որ ինչպես էլ կոչվեն 1915-ի Օսմանյան կայսրությունում տեղի ունեցած դեպքերը, էությունը դրանից չի փոխվում. հայ բնակչության զանգվածային ջարդեր եղել են, և ոչ ոք չի կարող հերքել այդ փաստը, թերևս միայն Ադրբեջանը, որն այս և Թուրքիայի հետ կապված ցանկացած այլ հարցում ցանկանում է Հռոմի Պապից ավելի սուրբ երևալ: Բաքուն հայ-թուրքական հարաբերություններում անելիք չունի և եթե նրա կարիքը զգացվեր, ապա Անկարան կկանչեր Ալիևին կամ մեկ ուրիշին: Սակայն Բաքուն համառորեն չի ցանկանում հաշտվել դրա հետ` երևակայելով իրեն համարյա Թուրքիային հավասար, որն իսկապես տարածաշրջանային տերություն է դառնում: Իր հավակնությունների ամրապնդման համար Ադրբեջանը համառորեն փորձագետներ և քաղաքագետներ է որոնում ողջ աշխարհով` իր նկրտումները հայ-թուրքական բանակցություններում հաստատելու համար:

Հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորման հարցում պետք է հաշվի առնել նաև Ադրբեջանին, կարծում է Ջորջթաունի համալսարանի Թուրքիայի հետազատությունների ինստիտուտի տնօրեն Դևիդ Քեյթը: «Հայաստանի և Թուրքիայի միջև բանակցությունները երկկողմանի են եղել, սակայն ապագայում այդ բանակցություններին պետք է միանա նաև Ադրբեջանը: Եթե երեք երկրները գան միևնուն հայտարարին, ապա կարելի կլինի հասնել նաև ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորմանը»,- ասել է Քեյթը: Նրա խղճին թողնենք նրա կարծիքը: Ճիշտ է, վերջին ժամանակները չգիտես ինչու ստացվում է, որ ադրբեջանական մամուլն այնքան է խրվել ապատեղեկատվության մեջ, որ գոյություն չունեցող կարծիքները վերագրում է լուրջ մարդկանց: Հետագայում մեծամասամբ փորձագետները ստիպված են լինում հերքել ապատեղեկատվությունը:

Սակայն վերադառնանք հայ-թուրքական հարաբերություններին: Եթե այդքան անհրաժեշտ է երրորդ կողմի առկայությունը, ապա այդ կողմը կարող է լինել Ռուսաստանը, ԱՄՆ-ն կամ Ֆրանսիան: Հնարավոր է նաև` Գերմանիան: Բայց ոչ մի դեպքում Ադրբեջանը: Նույն հաջողությամբ Հայաստանը կարող է ցանկանալ մասնակցել ռուս-վրացական բանակցություններին այն պարզ պատճառով, որ Վրաստանի հետ նրան կապում է ընդհանուր սահմանը:

Մի խոսքով, 2011-ին Հայոց ցեղասպանության թեման ԱՄՆ նախագահի վարչակազմի համար փակ է, նա առանց այն էլ չափազանց շատ խնդիրներ ունի. ներքին քաղաքականություն, Իրան, Աֆղանստան, և այս ամենը նախընտրական քարոզարշավի ֆոնի վրա: Ցավոք սրտի հայ համայնքի համար, նրա ձայները չեն կարող լուրջ ազդեցություն ունենալ համազգային ընտրություններում: Մի բան է կոնգրեսական ընտրելը, մեկ այլ բան` երկրի նախագահ: Օբաման ոչինչ չի կորցրել, մեղք չի գործել արդարության դեմ և հավանաբար շատերի համար անհասկանալի է, թե ինչու են հայերը նման մեծ ուշադրություն դարձնում ԱՄՆ նախագահի խոսքերին Հայոց ցեղասպանության ճանաչման հարցում: Եթե ինչ-որ մեկը կարծում է, որ Վաշինգտոնի կողմից ճանաչմանը կհետևի Անկարայի ճանաչումը, ապա դա, մեղմ ասած, միամիտ է: Թուրքիան չի կարող ճանաչել Ցեղասպանությունը, երկիրը կդադարի գոյություն ունենալ: Հազիվ թե այդ մասին չգիտեն սփյուռքում և Հայաստանում: