Իսրայել-Թուրքիա-Ադրբեջան եռապետության մեջ Հայաստանը տեղ չունի

PanARMENIAN.Net - Հայ-իսրայելական հարաբերությունները երբեք սերտ և փոխշահավետ չեն եղել, երկու երկրները պահպանել են միմյան նկատմամբ չեզոքությունը: Բայց ղարաբաղյան հակամարտության սկսվելուց հետո Իսրայելն անցավ Ադրբեջանի կողմը, ինչը զարմանալի էր: Հնարավոր է, այստեղ դեր խաղաց այն, որ ԽՍՀՄ փլուզումից հետո պարզվեց, որ Իսրայելն Ադրբեջանի հետ շփման ավելի շատ եզրեր ունի, քան Հայաստանի հետ: Ոչ պակաս կարևոր դեր խաղաց նաև Ադրբեջանի հրեական համայնքը: Բաքվում, ինչպես նաև այլ քաղաքներում, բնակվում էին ավելի շատ հրեաներ, քան Հայաստանում: Սակայն, ինչպես պարզվեց, ոչ այդքան շատ: Հայկական ԽՍՀ-ում բնակվում էր 8-12 հազար հրեա, Ադրբեջանում՝ 30 հազար: Դա պաշտոնական վիճակագրություն է:

«Սոխնուտի» տվյալներով, ԽՍՀՄ փլուզումից հետո Ադրբեջանում մնացել է 18 հազար հրեա: Հայաստանից մեկնել է ավելի քան 6 հազար հրեա: Թվաբանությունը թողնենք հաշվետվություն կազմողների խղճին: Հավանաբար, բանն այն է, որ Բաքվի հրեաների մեծ մասը մեկնել է Իսրայել, իսկ հետո... Իսկ հետո նրանք ողջ ուժերով սկսել են ամեն ինչ անել, որպեսզի, Աստված չտա, Իսրայելը չբարեկամանա Հայաստանի հետ: Միգուցե ամեն ինչ այդպես չէ, բայց Բաքվի հրեաների «ավանդը» հայ-իսրայելական հարաբերությունների բացակայության մեջ անհերքելի է: Եվ հիմա էլ նրանք, գալով Բաքու, օգտվում են առիթից ավելորդ անգամ «Լեռնային Ղարաբաղի վրա իրավունքի հարցումԱդրբեջանինն աջակցելու գործում»: Այսինքն անում են մոտավորապես նույնը, ինչ եթե հայերը մեկնեն երրորդ երկիր և սկսեն խոսել պաղեստինցիների իրավունքների մասին, ինչն անընդունելի է:

Բայց մի բան է խոսքով աջակցելը, մեկ այլ բան՝ Ադրբեջանին ժամանակակից զենքով սպառազինելը, հիանալի իմանալով, թե ուր կարող է կրակել այդ զենքը: Առկա է նաև Թուրքիայի գործոնը: Մինչև վերջերս Թուրքիան և Իսրայելը ռազմավարական դաշնակիցներն էին: Համենայն դեպս, նման տպավորություն էր ստեղծվել, և եթե այդ համագործակցությունը շարունակվում է, զարմանալի ոչինչ չկա: Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանի դեմարշն Իսրայելի դեմ, կապված «Ձուլածո արճիճ» օպերացիայի և Գազայի հատվածի «շրջափակման» հետ, մեկ նպատակ ունի՝ Թուրքիային ցույց տալ որպես իսլամական աշխարհի իրական դաշնակից, որը, ինչպես հայտնի է, ցանկանում է հրեական պետությունը ոչնչացնել աշխարհի երեսից: Իսկ Հայաստանի հետ հարաբերություններն ընդունվում են գրեթե որպես դավաճանություն: Իսրայելին կարելի է հասկանալ՝ պետությունը շրջապատված է թշնամիներով և ստիպված է լինում ընտրել չարյաց փոքրագույնը, տվյալ դեպքում՝ Թուրքիան և Ադրբեջանը: Հասկանալի է, այս եռապետության մեջ Հայաստանը տեղ չունի: Չունի՝ չունի, Հայաստանը նորմալ հարաբերություններ ունի այլ երկրների հետ: Եվ հետո, ինչպես արդեն նշվեց, ինչո՞ւ ողջ Արևելքը պետք է բարեկամություն անի Հայաստանի հետ: Բոլորովին անհասկանալի է:

Երուսաղեմում կա հայկական թաղամաս, պատրիարքություն, համայնք, որը 2 հազար տարեկան է: Կա հյուպատոսարան, կա նույնիսկ Հայաստանում Իսրայելի դեսպան, որը նստում է Երուսաղեմում... Բայց ոչ, մոտ ապագայում չեն նշմարվում իսկապես լուրջ հարաբերություններ: Այստեղ ոչ ոք մեղավոր չէ, ուղղակի այդպես է ստացվել: Միակ ցանկությունն այն է, որպեսզի հրեաները, մեկնելով Բաքու, չխոսեն երկրի մասին, որի մասին քիչ գիտեն և այդ երկրի գործերն իրենց չեն վերաբերվում: Հնարավոր է, նրանք չեն էլ խոսում, այլ ադրբեջանական մամուլն է ջանում: Հնարավոր է: Ակնհայտ է նաև այն, որ Ադրբեջանը նավթագազային թեմայի վերաբերյալ իր խարդախություններով բոլորին արդեն ձանձացրել է: Իսրայելն Ադրբեջանից գնում է նավթի 20 տոկոսը: Դա այդքան շատ չէ պայմաններ առաջադրելու համար, բայց քիչ էլ չէ ընկերական պարտքի մասին խնդրելու համար: Ինչն էլ Ադրբեջանն անում է՝ զուգահեռ գնելով զենք: Փաստորեն, նավթի վրա ծախսված փողերը վերադառնում են Իսրայել: Հայաստանն այդ առումով չի կարող ոչինչ տալ, և այդ պատճառով բարեկամությունը բացակայում է: Իսկ ինչ վերաբերվում է հակասեմիտականությանը, ապա դա ուղղակի հորինվածք է: Չի կարող Ցեղասպանություն ապրած ժողովուրդն ատել մեկ այլ ժողովրդի, որը Հոլոքոսթ է ապրել: Նույնիսկ եթե Իսրայելը չի ճանաչում Հայոց ցեղասպանությունը: