«Կեցցե Կեսարը». Սիրո խոստովանություն և ատելության դրսևորում

PanARMENIAN.Net - PanARMENIAN.Net –ն իր տպավորություններն է ներկայացնում ֆիլմից:

Կինոնկարը պատմում է Էդդի Մեննիքսի (Ջոշ Բրոլին) մեկ օրվա մասին: Նա ֆիկսեր է, որն աշխատում է 1950-ականների Հոլիվուդում և լուծում է աստղերի բազում խնդիրները: Մի անգամ ուղղակի նկարահանման հարթակից անհետանում է «Կեցցե Կեսարը» ֆիլմի գլխավոր դերատակարը: Ոչ կինը, ոչ բազմաթիվ սիրուհիները չգիտեն, թե ուր է նա: «Ապագա» անունով մի կազմակերպություն գրություն է ուղարկում`$100.000 փրկագին պահանջելով: Մեննիքսը պետք է աստղին լրագրողներից շուտ գտնի:

Իթան և Ջոել Քոենները իրենց պատմությունների համար գործնականում միշտ նշանակալի և կարևոր ժամանակաշրջան են ընտրում ԱՄՆ պատմությունից` լինի դա պատերազմը Վիետնամում, Սառը պատերազմի իռացիոնալ պարանոյայի դարաշրջանը, թե մռայլ, սոված Մեծ դեպրեսիան: Նոր կինոնկարում ընտրված դարաշրջանը զուտ ֆոն չէ, այլ հիմքն է, առանցքային գիծն ու գլխավոր գործող անձը: Հանդիսատեսի առջև իր ամբողջ հասակով մեկ բարձրանում է նախորդ դարի 50-ականների Հոլիվուդը` խոշոր ստուդիաների տաղավարներում ստեղծվում են վիթխարի պատմական ֆիլմեր և թեթևամիտ մյուզիքլներ, իսկ այսպես կոչված «ոսկե դարի» քողի տակ ձևավորվում է ապագա ամենակուլ հոսքագիծը, որը «կոտրելու» է ստեղծագործ մարդկանց` ստիպելով նրանց կինո նկարահանել զանգվածների համար, ոչ թե իրենց ճաշակով:

Քոենները հիանալի ծանոթ են Հոլիվուդի «ներքին խոհանոցին»` հոսքագծի կառավարման լծակը միշտ ամենազոր պրոդյուսերի ձեռքում է: Նա է ղեկավարում համակարգի աշխատանքը, նկարահանող խմբի, ռեժիսորի գործողությունները և միայն ինքն իրավունք ունի հաշվետու լինել բարձր վերադասին` ի դեմս ստուդիաները ղեկավարող մեծամեծների: Քոենները տարբեր դետալներից խնամքով կազմում են խճանկարը` մի մրջնանոց, որտեղ հազարավոր մարդիկ աշխատում են հանուն մեկ նպատակի` որ պրոդյուսերները գոհ մնան: Այդ համակարգի գեթ մեկ դետալի կորուստը կարող է փլուզել ամբողջ համակարգը:

Շատ սրամիտ, տեղ-տեղ նույնիսկ ոչ այնքան հասկանալի երգիծանքի միջոցով ռեժիսորները ծաղրում են ստեղծագործական ընթացքի այն սխեման, որտեղ գլխավորը ոչ թե արարիչն է` ֆիլմի բեմադրիչը, այլ անհոգի ու անկուշտ մենեջերները, որոնց միակ նպատակն ապագա ֆիլմի մեծ հասույթն է: Ատելությունն այդ մոտեցման հանդեպ կարմիր թելի պես անցնում է ամբողջ ֆիլմի միջով` իր կարիերայի ընթացքում Քոեններին հաջողվել է հեռու մնալ հոլիվուդյան մեքենայից` միևնույն ժամանակ արտադրելով կոմերցիոն հաջողություն ունեցող և «պաշտամունքային» ֆիլմեր, քանի որ միշտ առաջնորդվել են ստեղծագործ մոտեցմամբ:

Ջորջ Քլունիի, Ջոշ Բրոլինի և նույնիսկ Չենինգ Տատումի (այս ֆիլմում նա հիասքանչ է) հիանալի դերասանական աշխատանքի շնորհիվ բեմադրիչները կարողացել են միաժամանակ սեր խոստովանել իրենց ատելության օբյեկտին: Ռեժիսորներին հաջողվել է ֆիլմում Հոլիվուդի «ոսկե դարին» այնքան հղումներ անել, որ դրանցով կարելի է հետևել ամերիկյան կինոյի անցած գրեթե ամբողջ էվոլյուցիային: Այստեղ և 1951 թ. Մարվին Լերոյի «Յո երթաս»-ն է, և Ուիլյամ Վայլերի լեգենդար «Բեն Գուրը»(1959), և նույնիսկ Սթենլի Կուբրիկի «Սպարտակը» (1960: Թեթև կինոնկարների թվում են հղումները 1945 թվականի «Բարձրացնել խարիսխը» երաժշտական կատակերգությանը, ինչպես նաև 1952 թ. «Միլիոն դոլար ջրահարսի համար» կենսագրական ժապավենին, որը պատմում է հայտնի ավստրալացի լողորդուհի, ջրացատկորդ և դերասանուհի Աննետ Քելլերմանի մասին: Այդ հղումներն այնքան համոզիչ են ու այնքան ճշգրիտ են կրկնում օրիգինալը, որ Քոենների նոր ֆիլմը կարող է իսկական նվեր դառնալ կինոյի իսկական սիրահարների համար: