Երկու հսկաների բախումը

PanARMENIAN.Net - PanARMENIAN.Net –ը ներկայացնում է երկու տիտանների բախման մասին կինոֆիլմից ստացած իր տպավորությունները:

«Պողպատե մարդը» ֆիլմում նկարագրված իրադարձություններից հետո Սուպերմենը տատանվում է մարդկության պաշտպանը լինելու և այն գործոնի միջև, որ ոմանք վախենում են իր ուժից, իսկ մյուսները երկրպագում են Աստծո նման: Լարված իրավիճակն իր և Բեթմենի միջև կրկնակի է սրվում, քանի որ հերոսները ծառայում են արդարությանը, բայց տարբեր մեթոդներով. Սուպերմենը գերադասում է աշխատել Երկրի կառավարություններից անկախ, սակայն օրենքի շրջանակում, իսկ Բեթմենը չի ճանաչում օրենքն որպես այդպիսին` հաշվի չնստելով բարոյականության համամարդկային նորմերի հետ:

Հավանաբար, արժե սկսել հետևյալ փաստի արձանագրումից. Զաք Սնայդերը հիանալի վիզիոներ է, նա կարողանում է վիրտուոզ և գեղեցիկ կերպով բեմադրել յուրաքանչյուր կադրը, ընտրել ռակուրսը, գունային գամման ու գեղարվեստական ձևավորումը: Սակայն, որպես պատմիչ Սնայդերը միանգամայն անօգնական է, եթե նրան «ձեռիքց բռնած» չեն ուղորդում: Պաշտամունքային «300 սպարտացիները» չէին լինի այդպիսին, եթե չլիներ Ջորջ Մարտինի օգնությունը, իսկ «Պահապանները» ֆիլմը գլուխգործոց է ոչ միայն Սնայդեր-բեմադրիչի, այլ նաև հանճարեղ Ալան Մուրի կերպարների ու երկխոսությունների հարուստ ներկապնակի շնորհիվ: Առանց լավ հեղինակի Սնայդերն արագ կորցնում է շարադրանքի թելը` խորանալով անիմաստ ու անողոք էքշընի տեսաշարի մեջ, որն անվերջ է թվում:

«Պողպատե մարդն» այդ տեսակետից շատ բնորոշ է: Լավ տեսաշարի և հսկայական թափի հետ մեկտեղ այն ներկայացնում է իրենից բովանդակային կլիշեների անհասկանալի մի հավաքածու, որոնք վատ են համակցվում և վերածում են այդ հսկայական կառույցը խարխուլ մի բանի: Դրամատիզմից զրկված մենամարտերի միապաղաղ տեսարանները ոչ մի կերպ չեն նպաստում կերպարների կամ դրանց մոտիվների բացահայտմանը: Սնայդերին հաջողվել է մասնակիորեն հաղթահարել միայն տեսաշարի վրա կենտրոնանալու իր ձգտումը` հետին պլան մղելով սյուժեն:

«Բեթմենն ընդդեմ Սուպերմենի» ֆիլմի գլխավոր խնդիրն այն է, որ «Պողպատե մարդու» հետ ծանոթ հանդիսատեսին բարդ կլինի իմաստավորել այն, ինչ կատարվում է էկրանին` ոչ միայն կերպարների մոտիվներն ու արարքները, այլ նաև իրադարձությունները, որոնք սկսում են թափ առնել առաջին իսկ րոպեից: Սակայն, մյուս կողմից, Սնայդերը կարողացել է ձերբազատվել «մենամարտը երկար ու մասշտաբային անելու» մանիակալ ձգտումից` համեմելով տեսաշարի տեսակետից հիասքանչ էքշըն-պատկերները յուրաքանչյուր կերպարի անձնական դրամայով: Ընկալման պակասը կինոնկարի գլխավոր ուղերձն է` թեև ուժը ենթադրում է նաև պատասխանատվություն, յուրաքանչյուրը բարոյական երկընտրանքի իր ընկալումն ունի: Եվ միայն ի դեմս ընդհանուր թշնամու Բեթմենն ու Սուպերմենը կարող են, թեկուզ ժամանակավոր, մի կողմ թողնել թերըմբռնումն ու կռվել կողք կողքի:

«Բեթմենն ընդդեմ Սուպերմենի» ֆիլմը շահեկանորեն տարբերվում է առաջին ֆիլմից նաև նրանով, որ «մարդու կերպարանքով» հանդես եկող կերպարներն ավելի մարդկային են: Քլարկ Քենթը հիշեցնում է ընտանիքի օրինակելի հոր, իսկ Բրյուս Ուեյնը այդ կերպարին բնորոշ տարօրինակություններով հանդերձ, թեև ոչ այնքան ընկալելի դրդապատճառներով, օրենքի անմահ պահապանի տպավորություն չի թողնում: Ամենանշանակալի կերպարը Լեքս Լյուտորն է (Ջեսսի Այզենբերգի կատարմամբ), որը ոչ թե համաշխարհային չարիք է, այլ խորամանկ, հաշվենկատ սադրիչ, որը կռիվ է հրահրում գերհերոսների միջև, իսկ հետո հրճվանքով դիտում է նրանց կռիվներն ու հետևում Մետրոպոլիսի ավերմանը:

Ընդհանուր առմամբ «Բեթմենն ընդդեմ Սուպերմենի» ֆիլմը մի գլուխ բարձր է «Պողպատե մարդուց»` ավելի սլացիկ է և ամուր կառուցվածք ունի, թեև օրգանական կապ ունի խախուտ «պրիկվելի» հետ: Հեղինակներին հաջողվել է շտկել սխալները, և թեև ամեն ինչ այդքան իդեալական չէ, ինչպես ցանկալի կլիներ, հույս է մնում, որ առաջիկա «Արդարության լիգայում» թերությունների շտկումը գագաթնակետին կհասնի: